Ο Γιάννης Αλαφούζος πήγε στον Παναθηναϊκό για να γράψει ιστορία διασώστη, τελικά γράφει ιστορία καταστροφέα. Στο πρόσωπό του αθροίζονται όλα τα λάθη που προηγήθηκαν για να φτάσει ο σύλλογος στη
σημερινή κατάσταση διάλυσης. Λάθη από πολλούς. Οι εξωτερικοί εχθροί που ανακαλύφθηκαν στην διαδρομή προς την καταστροφή, ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Ναι, ο Παναθηναϊκός κτυπήθηκε και από τις καταστάσεις που πρόσβαλαν το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά η φθορά ήρθε από δικούς του ανθρώπους, επώνυμους και μη.
Με την κατιούσα τού Παναθηναϊκού επιβεβαιώθηκε ότι οι αυτοκρατορίες πέφτουν από μέσα. Τους παίρνει χρόνος αλλά κάποτε φτάνει η ημέρα της πτώσης. Προηγήθηκαν πολλοί, αλλά ο Αλαφούζος έπαιξε τον ρόλο τού μοιραίου.. τελευταίου αυτοκράτορα. Η συμπεριφορά του σε κάθε περίπτωση είναι αψυχολόγητη, ανεξήγητη. Το «σε κάθε περίπτωση» αφορά και το τότε που ανέλαβε και το τώρα που εγκατέλειψε. Τι τον έκανε να επωμισθεί αυτόκλητος τα βάρη μιας ομάδας που κλυδωνιζόταν, αφού δεν ήταν αποφασισμένος να βαδίσει τον δρόμο ώς το τέλος; Ως τι μπήκε μπροστά;
** Ως ιστορικός ηγέτης τού Παναθηναϊκού;
** Ως παιδί που μεγάλωσε με την αύρα της Λεωφόρου;
** Ως ένας άνθρωπος που πλημμυριζόταν από παναθηναϊκοφροσύνη; Την ποιαν, είπατε;
Υπήρξαν άνθρωποι που υποστήριξαν τότε, όχι αβάσιμα, ότι ο Αλαφούζος αποφάσισε να πάρει στα χέρια του την καυτή πατάτα ενός συλλόγου σε εγκατάλειψη, για να παίξει τον παράγοντα. Σήμερα τα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω από εκείνη την απόφαση. Το έκανε από πίκα; Από εγωισμό; Από διάθεση να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή δύναμή του σε ανοικτά μέτωπα προσωπικών πολέμων; Από τάση για προβολή σε έναν χώρο, τον αθλητικό, που του ήταν άγνωστος; Μήπως από ματαιοδοξία; Τι ήταν ο Παναθηναϊκός; Παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού που τα είχε όλα και ήθελε να διασκεδάσει με κάτι ακόμα;
Σε ό,τι και αν οφειλόταν η απόφαση του μεγαλομετόχου, φαίνεται ότι ένας από τους λόγους ήταν για το «το έκανα και αυτό στη ζωή μου». Για να παίξει τον παράγοντα, τον ιδιοκτήτη και κατόπιν τον πρόεδρο ενός τεράστιου συλλόγου, ασύγκριτα μεγαλύτερου από τα τάνκερ, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες. Πάλεψε να βρει δρόμους διάσωσης αλλά τελικά οδήγησε τον σύλλογο στο αδιέξοδο τής καταστροφής, στην κατάντια και στον χλευασμό. Τον έφτασε στη συντριβή τού 0-4 και στο «εκεί, εκεί στη Β΄ Εθνική» που ακούστηκε στην Τούμπα. Ο Παναθηναϊκός έγινε ανέκδοτο και το χαλασμένο παιχνίδι τού διασώστη που τον οδηγεί στην τελευταία πράξη του δράματος.
- από το harddog-sport
σημερινή κατάσταση διάλυσης. Λάθη από πολλούς. Οι εξωτερικοί εχθροί που ανακαλύφθηκαν στην διαδρομή προς την καταστροφή, ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Ναι, ο Παναθηναϊκός κτυπήθηκε και από τις καταστάσεις που πρόσβαλαν το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά η φθορά ήρθε από δικούς του ανθρώπους, επώνυμους και μη.
Με την κατιούσα τού Παναθηναϊκού επιβεβαιώθηκε ότι οι αυτοκρατορίες πέφτουν από μέσα. Τους παίρνει χρόνος αλλά κάποτε φτάνει η ημέρα της πτώσης. Προηγήθηκαν πολλοί, αλλά ο Αλαφούζος έπαιξε τον ρόλο τού μοιραίου.. τελευταίου αυτοκράτορα. Η συμπεριφορά του σε κάθε περίπτωση είναι αψυχολόγητη, ανεξήγητη. Το «σε κάθε περίπτωση» αφορά και το τότε που ανέλαβε και το τώρα που εγκατέλειψε. Τι τον έκανε να επωμισθεί αυτόκλητος τα βάρη μιας ομάδας που κλυδωνιζόταν, αφού δεν ήταν αποφασισμένος να βαδίσει τον δρόμο ώς το τέλος; Ως τι μπήκε μπροστά;
** Ως ιστορικός ηγέτης τού Παναθηναϊκού;
** Ως παιδί που μεγάλωσε με την αύρα της Λεωφόρου;
** Ως ένας άνθρωπος που πλημμυριζόταν από παναθηναϊκοφροσύνη; Την ποιαν, είπατε;
Υπήρξαν άνθρωποι που υποστήριξαν τότε, όχι αβάσιμα, ότι ο Αλαφούζος αποφάσισε να πάρει στα χέρια του την καυτή πατάτα ενός συλλόγου σε εγκατάλειψη, για να παίξει τον παράγοντα. Σήμερα τα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω από εκείνη την απόφαση. Το έκανε από πίκα; Από εγωισμό; Από διάθεση να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή δύναμή του σε ανοικτά μέτωπα προσωπικών πολέμων; Από τάση για προβολή σε έναν χώρο, τον αθλητικό, που του ήταν άγνωστος; Μήπως από ματαιοδοξία; Τι ήταν ο Παναθηναϊκός; Παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού που τα είχε όλα και ήθελε να διασκεδάσει με κάτι ακόμα;
Σε ό,τι και αν οφειλόταν η απόφαση του μεγαλομετόχου, φαίνεται ότι ένας από τους λόγους ήταν για το «το έκανα και αυτό στη ζωή μου». Για να παίξει τον παράγοντα, τον ιδιοκτήτη και κατόπιν τον πρόεδρο ενός τεράστιου συλλόγου, ασύγκριτα μεγαλύτερου από τα τάνκερ, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες. Πάλεψε να βρει δρόμους διάσωσης αλλά τελικά οδήγησε τον σύλλογο στο αδιέξοδο τής καταστροφής, στην κατάντια και στον χλευασμό. Τον έφτασε στη συντριβή τού 0-4 και στο «εκεί, εκεί στη Β΄ Εθνική» που ακούστηκε στην Τούμπα. Ο Παναθηναϊκός έγινε ανέκδοτο και το χαλασμένο παιχνίδι τού διασώστη που τον οδηγεί στην τελευταία πράξη του δράματος.
- από το harddog-sport