Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αντιγράφω από το ρεπορτάζ του Newpost, με ημερομηνία 19 Νοεμβρίου 2017:
«Διασωληνωμένη και σε καταστολή παραμένει στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού η Νατάσα Τσουκαλά, η δικηγόρος που τραυματίστηκε σοβαρά, στα επεισόδια στα Εξάρχεια, όταν ναυτική φωτοβολίδα "καρφώθηκε" στο πόδι της. Η Νατάσα Τσουκαλά εισέπνευσε φώσφορο από την ναυτική φωτοβολίδα με αποτέλεσμα να υποστεί εσωτερικά εγκαύματα.»Το θυμάστε το σκηνικό υποθέτω, όπως υποθέτω ότι θυμάστε και τις χυδαίες αντιδράσεις ουκ ολίγων συμπολιτών μας: «Τι γύρευε στα επεισόδια», «τα ήθελε και τα ‘παθε», «οι δικοί της τη φάγανε» κ.λπ. κ.λπ. Κατανοητό είναι, δύσκολα γλυτώνεις απ’ την καφρίλα και τη σκατίλα των καλοθελητών. Και δεν μείνανε εκεί βεβαίως. Τα χειρότερα ήρθανε από προχθές, όταν συνήλθε η Νατάσα Τσουκαλά και πόσταρε στο Facebook το κάτωθι:
«Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή. Αλήθεια είναι αυτό.Τα ‘γραψε τα παραπάνω η παθούσα και ακολούθησε καινούριος οχετός από ύβρεις: «Καλά σου κάνανε», «και λίγα έπαθες», «μυαλό δεν έβαλες, σου άξιζε να χάσεις τη ζωή σου», τέτοια. Ως και ένας τύπος που παριστάνει τον διανοούμενο, αποφάσισε ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχιατρική βοήθεια και πρέπει να την τρέξουμε στους γιατρούς. Ως εκεί έφτασε η ανάγκη του για προβολή, ως εκεί έσταξε το δηλητήριό του…
Μόνο που αυτή η δύναμη, αν δεν ταϊστεί από τους γύρω της, γίνεται αυτόνομη, σκληρή σαν το ατσάλι, εγκλωβισμένη στην εικόνα της.
Η δύναμη που εγώ θέλω να έχω αντλείται από τα μέσα, αλλά δεν ανθίζει και δεν ολοκληρώνεται μακριά από τους ανθρώπους.
Ευχαριστώ ολόψυχα όλους εσάς που με βοηθήσατε την ώρα του συμβάντος και μου συμπαρασταθήκατε όλον αυτό τον καιρό.
Θα ξαναβρεθούμε στο δρόμο.»
Εγώ, πάλι, υποκλίνομαι στο μεγαλείο ψυχής της τραυματισμένης δικηγόρου. Υποκλίνομαι στο σθένος της, στην περηφάνια της, στο γεγονός ότι υπερέβη την προσωπική της τραγωδία, ότι προσπέρασε το δέντρο και είδε το δάσος. Και από το «εγώ» ξέφυγε, για να σταθεί στο «εμείς». Και δεν βλαστήμησε ούτε την «κακιά την ώρα», ούτε την «ανομία», ούτε τους Χριστούς και τις Παναγίες της οικουμένης. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου, η Νατάσα Τσουκαλά έστειλε μήνυμα ότι είναι ακόμη όρθια, όρθια και στο πλευρό μας. Κι έτσι θα παραμείνει!
Κι επειδή εδώ στην Ελλάδα, συνηθίζουμε να κρίνουμε μόνο από τον αφαλό μας, θα θυμίσω ότι πριν από 16 χρόνια τέτοια εποχή, ο πρύτανης του Μεσανατολικού ρεπορτάζ και τσάμπιον των Αράβων και των δικαιωμάτων τους Ρόμπερτ Φισκ, υπέστη έναν άγριο ξυλοδαρμό στο Αφγανιστάν και κινδύνευσε η ζωή του. Από τους ανθρώπους που υπερασπίζεται μια ζωή, από αυτούς κινδύνευσε. Η απάντηση του δημοσιογράφου. Με δικά του λόγια:
«Και κατανόησα ότι αυτοί οι Αφγανοί, οι άνδρες και τα παιδιά που μου επιτέθηκαν και δεν έπρεπε ποτέ να μου επιτεθούν, εξέπεσαν στη βαρβαρότητα εξαιτίας άλλων, εξαιτίας ημών. Εμείς τους εξοπλίσαμε για να επιτεθούν στους Ρώσους και αγνοήσαμε τον πόνο τους και γελάγαμε με τον εμφύλιό τους και ύστερα τους εξοπλίσαμε ξανά και τους πληρώσαμε για τον “Πόλεμο των Πολιτισμών” λίγα μίλια πιο πέρα και κατόπιν βομβαρδίσαμε τις οικίες τους και ξεριζώσαμε τις οικογένειές τους και όλο αυτό το βαφτίσαμε “παράπλευρες απώλειες”…»Δεκαέξι χρόνια διαφορά, χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση, το ίδιο μεγαλείο ψυχής. Και κόντρα στους κανίβαλους, μια μόνο λέξη:
Venceremos!
- απο το newpost.gr