Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Κάθομαι τώρα εγώ και διαβάζω το έγκυρον «Βήμα» και βλέπω πρωτοσέλιδο άρθρο του Νουριέλ Ρουμπινί με τίτλο «Η λαϊκίστικη πλουτοκρατία απειλεί το μέλλον της Αμερικής». Και πάω παραμέσα, σελίδες 22 και 23, και βλέπω ότι ο καθηγητής στο Stern School of Business του New York University και διευθύνων σύμβουλος του Rubini Macro Associates τα χώνει στον πρόεδρο Τραμπ με κάθε δυνατό τρόπο. Σκουπίδι τον κάνει δηλαδή, με γλώσσα αιχμηρή και δηλητηριώδη, και επιχειρήματα που μάλλον δεν θα αρέσουν και τόσο στους επιτελείς του ελληνικού φύλλου. Αλλά αφού είναι εναντίον..
του λαϊκισμού και τον αναφέρει μάλιστα και στον τίτλο, αυτό σημαίνει ότι είναι και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και όποιος είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλός άνθρωπος και να τον πάρουμε στο σπίτι μας να πιεί καφέ και να γνωρίσει την ανύπανδρον αδερφή μας, ετών τριάντα εννιά. Ράβδος στη γωνία, άρα δεν βρέχει απλώς κατακλυσμό κάνει σε λέω…
Είναι να γελάει κανείς που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Συρίγος και οπωσδήποτε θα γέλαγα κι εγώ, αν δεν θυμόμουν μια δική μου ιστοριούλα με πρωταγωνιστή τον κύριο καθηγητή. Μια ιστοριούλα που με αναγόρευσε σε μέντιουμ πρώτης διαλογής (έχω το κληρονομικό χάρισμα!) και με έχρισε πρωταγωνιστή σε ένα στόρι όπου διακυβεύονταν πολλά, πάρα πολλά εκατομμύρια.
Να μην τα πολυλογώ, όλα άρχισαν πριν από περίπου τρία χρόνια, αρχές άνοιξης του 2015. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, γινόταν το γνωστό τρελάδικο με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυβέρνηση, ντριν, ντριν χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω, στη γραμμή ο κουμπάρος μου Δημήτρης Δεληολάνης, τότε ανταποκριτής της ΕΡΤ στην Αιώνια Πόλη. «Θα έρθει ένας τύπος γνωστός μου στην Αθήνα», μου λέει, «και θέλει κάποιον άνθρωπο εμπιστοσύνης να τον ρωτήσει τι τρέχει με την κατάσταση. Είναι από το γραφείο του Ρουμπινί, του διεθνούς φήμης οικονομολόγου».
Όντως ήρθε ο τύπος, όντως τα είπαμε, όντως του εξήγησα τι έτρεχε (κατά την άποψή μου τουλάχιστον…), χαιρετηθήκαμε, άντε γειά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια επικοινωνία μέσω mail, με τον βοηθό του Ρουμπινί να με ρωτάει κι εκείνο και το άλλο και το παράλλο κι εγώ να του απαντάω. Με τρόπο που μάλλον τον ικανοποιούσε, μιας και η επικοινωνία συνεχιζόταν και τα «ευχαριστώ» πέφτανε βροχή. Δεν θέλω να το παινευτώ, αλλά ό,τι του έλεγα έβγαινε αληθινό, όχι γιατί ήμουνα μέντιουμ, αλλά γιατί συζήταγα με κόσμο και κοσμάκη, γιατί είχα τα αυτάκια μου ανοιχτά και γιατί πάντοτε πίστευα ότι παρά τις τρέλες και τους εκκεντρισμούς σημαντικών στελεχών της κυβέρνησης κάπου υπήρχε ένα επιτελείο που βασιζόταν στην κοινή λογική.
M’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε κάτι μερούλες μετά απ’ το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Όπου εκλήθην να συνομιλήσω με τον ίδιο τον Ρουμπινί, που είχε έρθει επειγόντως στην Αθήνα. Και τότε κατάλαβα ότι ο προφέσορ δεν με ρώταγε όσα με ρώταγε για την ψυχή της μαμάς του και το καλό των φοιτητών του αλλά γιατί είχε πελάτες ζάπλουτους που ενδιαφερόταν σφόδρα για τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Για να ξέρουν που θα τοποθετήσουν και που θα παίξουν τα λεφτά τους και να κονομήσουνε!
Πέρασα μια ώρα ανάκριση τύπου Γκεστάπο στο «Μεριντιέν». Τηγανητό με έκανε ο Ρουμπινί, με κεντρικό ερώτημα αν θα υπέκυπτε ο Τσίπρας στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων και θα έβαζε την υπογραφή του. «Θα υπογράψει», του είπα, «τελεία και παύλα». Με κοίταξε με υποψία και μου απάντησε ότι ένας επιφανής υπουργός και μια μεγάλη κυρία της αντιπολίτευσης τον είχαν διαβεβαιώσει πως ο πρωθυπουργός δεν θα υπέγραφε. «Ξέχασέ το», του είπα, «θα υπογράψει κι ύστερα θα δει τι θα κάνει». Και η ανάκριση συνεχίστηκε…
Δεν ξέρω αν με πίστεψε ή αν πίστεψε τα άλλα τα καϊνάρια. Έτσι και με εμπιστεύτηκε, τα πελατάκια του πρέπει να βγάλανε δισεκατομμύρια. Άμα, πάλι, με έκοψε για ούφο, ακόμη πρέπει να ψάχνει το χείλος του κουβά. Όπως και να έχει το πράγμα, το δικό μου το κέρδος ήταν ένας εσπρέσο. Και η ευχαρίστηση να λέω ότι κάποτε απ’ τα χείλη μου κρέμονταν οι πλούσιοι του κόσμου ετούτου!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
