Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Παιδιά να λέμε και καμιά αλήθεια: δεν είναι μόνο η Μποφίλιου που έχει ψηφίσει ΚΚΕ χωρίς να του έχει ιδιαίτερη λατρεία. Κι άλλοι Έλληνες και Ελληνίδες το έχουν διαπράξει και είχαν λόγο που το διέπραξαν. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση τη δικιά μου. Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, στις εκλογές του 2007 βρίσκομαι, ων αριστερός, στο δίλλημα τι στο διάολο να ρίξω στην κάλπη. Εξωκοινοβουλευτικούς και λοιπούς γκρουπούσκουλους δεν μου πήγαινε, η χαμένη πλην τιμητική ψήφος δεν μου ταιριάζει καθόλου. Συνασπισμό με Αλαβάνο, καλύτερα να μου κοβόταν το χέρι. Πασοκάρα ούτε για γέλια, τι μου έμενε δηλαδή;..
ΚΚΕ και πάλι ΚΚΕ, με κλειστά τα μάτια. Κι ας είχα παίξει μπουνίδια με πλείστα όσα Κνιτάκια στο Πανεπιστήμιο κι ας τα είχα στολίσει με ροχάλες πράσινες. Κι ας μην με έπειθε ούτε στιγμή όλο το παραμύθι της κομμουνιστικής επανάστασης σε μία και μόνη χώρα. Ιδίως όταν η χώρα αυτή ήταν η μπανανία που φέρει το όνομα Ελλάδα και όχι κανένας βιομηχανικός κολοσσός της Δύσεως. Ελλείψει ωστόσο άλλων λύσεων, κάπου έπρεπε να το καταθέσω το κουκί. Και το κατέθεσα στην Παπαρήγα και δεν το έβαλα διόλου μαράζι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, δεν είναι σαν τραγούδι απ’ τις Τρύπες που λέει «δεν χωράς πουθενά». Μια χαρά χώρεσα κι ευχαριστώ πολύ κι από ‘δω παν’ κι άλλοι…
Εμένα βέβαια που δεν με ξέρει ο κόσμος δεν έπεσε κανένας να με φάει ότι είμαι βλάκας, ζώον, κόπανος και κρατικοδίαιτος που πρέπει αμέσως να διοριστεί. Το τελευταίο είναι συλλογισμός γνωστής φιγούρας των ελληνικών media, που αποφάσισε ότι όποιος πάει κόντρα στην πατρίδα μας την Ευρώπη βρίσκει θέση στο Δημόσιο. Κι ας λέει αυτός ο κάποιος ότι το κυβερνόν κόμμα δεν το προτίμησε κι ας επιμένει ότι δεν έχει και τόσο πολλή εμπιστοσύνη στον Τσίπρα και στην παρέα του. Δεν έχει καμία σημασία, η Ευρώπη να είναι καλά και μην πειράξει κανείς τη σημαία με τα αστεράκια τα πολλά. Γιατί το είπε κι αυτό η Μποφίλιου, ότι δηλαδή Ευρωπαϊκή είναι κάποιου είδους δικτατορία. Και νομίζω ότι αυτό ήταν που τους πόνεσε περισσότερο τους υβριστές της, πολύ περισσότερο απ’ το ΚΚΕ τουλάχιστον.
Με το κόμμα του Περισσού τους άνοιξε η πληγή λίγο παραπάνω γιατί κάτσανε οι δηλώσεις της Μποφίλιου πάνω στα Δεκεμβριανά. Αλλά με την Ευρώπη ανατινάχτηκαν κυριολεκτικά γιατί το θέμα ήταν υλικό, δεν ήταν ιδεολογικό. Μια χαρά μασουλάγανε τα τσατσόνια των Ευρωπαίων χρόνια και χρονάκια, μια χαρά γεμίζανε τις τσέπες και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, μια χαρά φούντωναν τα στήθη τους από καμάρι για τις δόξες και τις τιμές που εισέπρατταν απ’ το πόπολο. Κι έρχεται τώρα μια ξανθιά να αμφισβητήσει τα μεγαλεία τους και τα πλούτη τους και το ονόρε τους. Στην πυρά!
Δεν ξέρω πότε θα ξεφορτωθούμε αυτόν τον εσμό που ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε γαλάζιος, ούτε πράσινος, ούτε ροζ είναι. Όλα αυτά τα κτηνώδη πλάσματα που αντιμετωπίζουν τον υπόλοιπο πληθυσμό σαν βαστάζο, σαν σκλαβάκι που πρέπει να τους υπηρετεί και τους ευλογεί σε καθημερινή βάση. Για να μην μιλήσω για τον σεξισμό τους, φανερό και κρυφό, που γεμίζει βαρέλια ολόκληρα από πύον. Όχι, δεν ξέρω πότε θα τους ξεφορτωθούμε. Αλλά για την πάρτη τους έχω φυλάξει μερικές ροχάλες στο ψυγείο. Κι αν τους βρω μπροστά μου, θα τους στολίσω.
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr