"Δέκα μέρες μετά το πολύ σοβαρό, τελικά, περιστατικό της υγείας μου, οφείλω, επανερχόμενος, να πω μερικές κουβέντες καθαρές και σταράτες, όχι μυρμηρίζοντας στο συναίσθημα, αλλά μιλώντας στην αλήθεια. Σε αυτούς που τελικά συνέβαλαν στο να μιλάμε ξανά σήμερα, στο να αγωνιζόμαστε, πιό δυναμικά και από πριν σε λίγες μέρες. Σε αυτούς που όσο λίγοι έχουν λοιδωρηθεί. Γιατί εκτός από την οικογένεια μου (την γυναίκα μου εννοώ) που αντιμετώπισε με αποφασιστικότητα την φοβική αναβλητικότητα μου και την προσωπική μου γιατρό που "τσίμπησε" τι συνέβαινε και με έστειλε πακέτο, Παρασκευή πρωί στο Κ.Υ Αλεξάνδρας, δεν περίμενα ποτέ τέτοια αυταπάρνηση..
από την διοικήτρια εκεί κα Ζαμάγια και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που ουσιαστικά με "κράτησαν", τους εργαζόμενους του ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ που ουσιαστικά παρέκαμψαν ακόμα και τον ....Ερντογαν για να πάμε γρήγορα στο Αλεξάνδρας, την ομάδα του κου Κανακάκη που έκανε άμεσα τις αναγκαίες χειρουργικές παρεμβάσεις, τα στελέχη της εντατικής και τον αγγειολόγο κο Παπαμιχαήλ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ αφενός μεν γιατί με έσωσαν, αλλά κυριότερα γιατί μας κάνουν όλους υπερήφανους για την επιστημονική τους αρτιότητα, για την ανθρώπινη ποιότητα τους, για την αυταπάρνηση τους για την πίστη τους στο ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ της χώρας μας. Συγχαρητήρια και ευχαριστώ.
Ευχαριστώ τέλος όλες και όλους που από την πρώτη στιγμή ήσασταν μαζί μου και σας βεβαιώνω ότι επιστρέφω σε λίγες μέρες, μέχρι να περάσουν οι απαραίτητες μέρες ανάταξης, με το έμπα του νέου χρόνου, πιό αγωνιστικά, πιό δημιουργικά και πιό αποφασιστικά. Για να δικαιώσουμε όλα όσα πιστεύουμε και μαζί ονειρευτήκαμε. Για να στέλνουμε καθημερινά και συνεχώς στην λησμονιά της απαξίας και της καταισχύνης όλο αυτό το παλιό που κατέστρεψε την χώρα, ως ο παλιός "νόμιμος ιδιοκτήτης" της που λέει και ο φίλτατος Θ. Σικλετίδης...