Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Το έχω πει πολλές φορές, θα το πω ακόμη μία:
Ο Έλληνας και η Ελληνίδα είναι κεντροδεξιοί που παριστάνουν τους κεντροαριστερούς. Κι όποιος το καταλαβαίνει και το χωνεύει, έχει πολλές ελπίδες να κυβερνήσει κιόλας. Ειδάλλως, θα καταλήξει στο χρονοντούλαπο να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που τον βρήκε κατακούτελα την ώρα που ήταν έτοιμος ν’ ανοίξει την πόρτα του Μαξίμου.
Βλέπε και την εξαμηνιαία έρευνα με τις τάσεις της MRB, που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τα ανωτέρω. Με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα να ξεχωρίζει:..
Σχεδόν έξι στους δέκα (ποσοστό 58,7 %) δηλώνουν ότι ήταν λάθος η είσοδος της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Αυτό λένε, αυτό πιστεύουν, γούστο τους και καπέλο τους. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, ανάλογο να ήταν και το ποσοστό όσων θα λέγανε «φεύγουμε εδώ και τώρα από το κοινό νόμισμα μπας και γλυτώσουμε από τις συνέπειες του λάθους».
Αμ δε! Όπως μας δείχνει η ίδια έρευνα, σχεδόν οκτώ στους δέκα (ποσοστό 77,9 %) επιμένουν ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Στο οποίο, οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι λάθος που μπήκαμε! Αν αυτό το πράγμα σας κάνει εσάς ορθή σκέψη, εμένα μου κάνει εκδρομή στο Δαφνί και όχι για τη γιορτή του κρασιού. Για το άλλο το στόρι…
Ας μείνουμε όμως στην έρευνα της MRB, για ένα θέμα συναφές που μας καίει εμάς τους δημοσιογράφους. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες λοιπόν εμπιστεύονται σε ποσοστά συντριπτικά τις Ένοπλες Δυνάμεις (72,7 %), τα Πανεπιστήμια/Σχολεία (70,2 %) και την Εκκλησία (67,1 %), ενώ δεν δείχνουν καμία εμπιστοσύνη στον Τύπο (25 %) και στην Τηλεόραση (22,3 %). Είμαστε κάτω κι από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (εμπιστοσύνη 26,2 %), κάτω κι από τις Τράπεζες που πίνουν το αίμα του κοσμάκη (26,3 %), κάτω και από τα πολιτικά κόμματα που έχουν προδώσει επανειλημμένα το λαό (εμπιστοσύνη 28,1 %). Και κάτω από εμάς είναι μόνο εγκληματίες του κοινού ποινικού όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (εμπιστοσύνη 16,5 %) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (εμπιστοσύνη 11,5 %).
Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες που εμπιστεύονται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (μα παραπάνω από ένας στους δέκα;), έχει ένα νόημα εμείς οι άνθρωποι των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη και να χωνέψουμε επιτέλους ότι δεν μας αγαπάνε και δεν μας πιστεύουνε. Γιατί; Απλός είναι ο λόγος:
Διότι όσα ψέματα κι αν τους έχουν πει οι καραβανάδες, οι καθηγητές και οι παπάδες, εμείς τους έχουμε πει περισσότερα! Και μάλιστα τους τα έχουμε πει με ψηλά τη μύτη, τους τα έχουμε πει με ύφος αυθεντίας, τους τα έχουμε πει ως αλήθειες ακλόνητες και όταν αποδείχτηκε ότι ήταν παραμύθια δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να ζητήσουμε συγγνώμη.
Αντιθέτως τρίψαμε τη μουρίτσα αναγνωστών, ακροατών και τηλεθεατών, προσπαθώντας να τους βγάλουμε χαζούς για μία ακόμη φορά. Του τύπου «εσείς δεν ξέρετε, εμείς ξέρουμε». Λυπούμαι πολύ, αλλά αυτή ειδικά την αμαρτία κανείς και καμιά δεν πρόκειται να μας τη συγχωρήσει. Όλα τα υπόλοιπα μπορεί και να τα ξεχάσουν οι αναγνώστες, οι ακροατές, οι τηλεθεατές. Να τους φτύνουμε στα μούτρα και ύστερα να ζητάμε και τα ρέστα, δεν χωράει πουθενά. Και θα συνεχίσουμε να το πληρώνουμε, όσο το «ήμαρτον» δεν συναντάει την άκρη των χειλιών μας…
-* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr