Αν βγω να γράψω για τον Τσακαλώτο που δήλωσε ότι το κοινωνικό μέρισμα θα ξεπεράσει κατά πολύ το 1,1 δις. θα με πούνε ΣΥΡΙΖΑΙΟ. Αν βγω να γράψω για τον Μητσοτάκη που υποσχέθηκε φάρμακα στο σπίτι, θα με πούνε Νεοδημοκράτη. Αν βγω να γράψω για την ταινία του Βούλγαρη και τους εκτελεσμένους, θα με πούνε παλιοκουμμούνι. Αν βγω να γράψω για την επικείμενη επιστροφή της Άντζελας Γκερέκου στην πολιτική, θα με πούνε μερακλή. Ασταδγιάλα λοιπόν, θα κάτσω κι εγώ να πω ντεσού και παραλειπόμενα και πιτσικουλιές..
από το ντιμπέιτ για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς και θα το βγάλω αέρα το μεροκάματο!
Πρώτη και σημαντικότερη διαπίστωση, για να μην το πάμε απευθείας στο χαμόγελο:
Ένα ταληράκι μέσο όρο έπιασε στη μέτρηση της θεαματικότητας η αγωνιώδης η διαδικασία. Σε απλά ελληνικά αυτό μας κάνει πως μόλις ένας στους είκοσι τηλεθεατές ή μία στις είκοσι τηλεθεάτριες μπήκαν στον κόπο να στηθούν απέναντι στους δέκτες τους και να παρακολουθήσουν το ντιμπέιτ. Και μην ξεχνάμε αυτούς ή αυτές που δεν μπήκαν καν στον κόπο ν’ ανοίξουν τους δέκτες τους εκείνη την ώρα και πήγανε για ποτάκι ή για σλάφεν. Αν τα υπολογίσουμε όλα και τον διυλίσουμε τον κώνωπα, ούτε ένας στους τριάντα Έλληνες, ούτε μία στις τριάντα Ελληνίδες δεν ασχολήθηκε με τον γάργαρο τον λόγο της Κεντροαριστεράς. Άλλα ζητούσε η ψυχή τους, για άλλα έκλαιγε…
Κι από τα ανησυχητικά να περάσουμε στα ξεκαρδιστικά. Πρώτα και καλύτερα στη fashion police, που ανέδειξε σε πιο κακοντυμένο της βραδιάς τον Νίκο Ανδρουλάκη. Τον άνθρωπο, τον ανανεωτή, τον φέρελπι πολιτικό που πίστεψε στο παραμύθι ότι «το καφέ είναι το νέο μαύρο» και εμφανίστηκε με σακάκι που τον έκανε να μοιάζει σαν σακί με πατάτες. Μείον ένας πόντος, όπως αφαιρείται πόντος και από την μελιτζανί γραβάτα του, κατά τ’ άλλα κούκλου, Γιάννη Ραγκούση. Έπαινος στην midnight blue γραβάτα του Δημήτρη Τζιώτη, συριζαίικος έπαινος στον Κωνσταντίνο Γάτσιο που έσκασε μύτη άνευ λαιμοδέτη, ούτε κρύο ούτε ζέστη για Σταύρο, Μανιάτη, Πόντα και Καμίνη που προτίμησαν το ερυθρό και τις παραλλαγές αυτού, όπως και για τη Φώφη Γεννηματά που στράφηκε ενδυματολογικώς στη δημοσιοϋπαλληλία. Μείον πολλοί πόντοι τέλος για το ρολόι γκουμούτσα του Θεοδωράκη, που μόνο σε τελειωμένο κάγκουρα με φτιαγμένο παπί θα μπορούσε να ταιριάξει.
Κι ένα δημοσιογραφικό για να το κλείσω το σημερινό. Προσπαθώ να μην σχολιάζω ποτέ τους συναδέλφους μου. Όχι γιατί φοβάμαι κάνα Πειθαρχικό, αλλά διότι δεν έχω καμία όρεξη να με σχολιάζουν εμένα. Ως εκ τούτου, δεν έχω καμία άποψη για την ποιότητα των ερωτήσεων που υποβλήθηκαν στους πολιτικούς του ντιμπέιτ. Θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω ότι εις εκ των συναδέλφων ρώτησε κάποια στιγμή τον Καμίνη για το μεταναστευτικό και τα νησιά και το κέντρο της Αθήνας, με τα εξής λόγια: «Θα ανεχθείτε αυτή την κατάσταση;» Συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι απορία, είναι τοποθέτηση. Και τοποθέτηση κάτι παραπάνω από τραβηγμένη θα σημείωνα, έτσι στο εντελώς μεταξύ μας…
Υ.Γ.: Αν εξαιρέσει κανείς την συντονίστρια Δώρα Αναγνωστοπούλου και την Φώφη Γεννηματά, μόνο αρσενικούς είδαμε στο ντιμπέιτ. Έχουμε πάει μπροστά ως κοινωνία, ε;
