Μετά τον Σωτήρη Βετάκη στα ΝΕΑ ηρθε η σειρά της έμπειρης δημοσιογράφου Παναγιώτας Μπίτσικα να αποχωρήσει από Το ΒΗΜΑ του εκδοτικού συγκροτήματοςτου Βαγγέλη Μαρινάκη. Οι διοικούντες έστειλαν στο λογιστήριο την πολύ καλή δημοσιογράφο που εργαζόταν περισσότερα από 20 χρόνια στο ΒΗΜΑ, επειδή αρνήθηκε να υπογράψει τη νέα σύμβαση- μνημείο αντεργατικών διατάξεων που προκάλεσε προ μηνός θύελλα αντιδράσεων σε εργαζόμενους και σωματεία (δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ).
Η Παναγιώτα, μητέρα δύο παιδιών, όπως γράφει ο συνάδελφός της Γιάννης Ανδρουλιδάκης, ήταν η τελευταία που είχε απομείνει στο Βήμα από μια μεγάλη ομάδα..
ανθρώπων η οποία αρνήθηκε από το 2011 και μετά να υπογράψει ατομικές συμβάσεις, αρνήθηκε να σπάσει απεργίες, αρνήθηκε τις εργοδοτικές παρεμβάσεις στη συνδικαλιστική δράση, αρνήθηκε να κάνει πως δεν βλέπει τις απολύσεις και σε όλες τις συνελεύσεις των εργαζομένων στον ΔΟΛ πήρε τον λόγο για να μιλήσει με αξιοπρέπεια και χωρίς μισόλογα ενάντια στις πρακτικές της εργοδοσίας.
Η δημοσιογράφος Παναγιώτα Μπίτσικα σχετικά με την απόλυσή της αναφέρει και καταγγέλλει:
Ενας μήνας συμπληρώνεται από την ημέρα που οι εργαζόμενοι στον πρώην ΔΟΛ κλήθηκαν από τη νέα διοίκηση του Ομίλου να υπογράψουν μια λεόντειο συμβάση, με επαχθείς όρους . Μια σύμβαση-μνημείο αντεργατικών διατάξεων, που λειτουργεί ιδιαίτερα σήμερα, σε μια περίοδο αναδιάταξης στο χώρο των ΜΜΕ, σαν αποτύπωμα της εκδοτικής αλαζονείας και του νόμου του ισχυρού στην οικονομία της αγοράς- γνώμονας οι ψηφισμένοι νόμοι από πρώην και νυν μνημονιακές κυβερνήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Καταχρηστικοί όροι οι οποίοι υπάρχουν σποραδικά σε διάφορες ατομικές συμβάσεις στον χώρο του Τύπου (και όχι μόνο) συγκεντρώθηκαν, ενοποιήθηκαν και αποτέλεσαν ένα corpus που σημείο προς σημείο κάνει έρμαιο στις διαθέσεις του εργοδότη τον εργαζόμενο-τον/την δημοσιογραφο, τον/την διοικητικό-ή υπάλληλο, τον/την τεχνικό.
Η πλειονότητα των εργαζομένων στις έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις της Alter Ego απορρίπτει αυτή τη σύμβαση. Ακόμα κι αν, υπό τον εκβιασμό «ή υπογράφεις ή απολύεσαι», μπήκε η υπογραφή τους. Το σπουδαίο είναι ότι δεν την έχουν υπογράψει «μέσα τους». Εγώ απλώς δεν την υπέγραψα ούτε και στο χαρτί. Κι ύστερα ήρθε η απόλυση (13.11.2017 ).
Από διαφορετικούς δρόμους, όλοι μας συνεχίζουμε, να μην ξεχνάμε ότι η προσωπική και επαγγελματική ευθύνη μας για υπογραφή με ήθος, αξιοπρέπεια και επάρκεια δεν αποσβέννυται ακόμα και στην αρένα της οικονομίας της αγοράς. Θα τη συναντάνε στα κείμενά μας, στα βήματά μας στο δρόμο της διαδηλωσης , μαζί με εκείνα των άλλων εργαζομένων, στην προσπάθεια να ενώνεται πάντα το ατομικό με το συλλογικό.
Αν κάτι αξίζει να μείνει από μια απόλυση,είναι
- η διεκδίκηση αρχών και δίκαιων αιτημάτων αξιοπρεπούς εργασίας με δικαιώματα,
- ο αγώνας για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και
- η ανάγκη για ένα δυνατό συνδικάτο Τύπου
