Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ με ευθεία βολή στο κεφάλι από τον χουντικό Ταγματάρχη Ντερτιλή στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη. Ο Ντερτιλής αμέσως μετά σαν να μην έγινε τίποτα μπήκε στο αυτοκίνητο όπου τον περίμενε ο οδηγός του και του είπε χτυπώντας τον στην πλάτη: «Με παραδέχεσαι ρε; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μία τον πέτυχα στο κεφάλι»!
Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία το Νοέμβριο του 1983 , δημοσίευσε επιστολή της μητέρας του Μιχάλη Μυρογιάννη :
«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε . Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια : Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή..
Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος. Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα.
Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας.
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει : Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε.
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του,που βρίσκεται στη Μυτιλήνη,να μου χαμογελά».
- από το fb του Θράσου Αβραάμ
«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε . Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια : Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή..
Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος. Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα.
Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας.
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει : Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε.
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του,που βρίσκεται στη Μυτιλήνη,να μου χαμογελά».
- από το fb του Θράσου Αβραάμ
