Παστουρμάδες...

Όταν η ελευθερία και η ασφάλεια έχουν τα θεματάκια τους

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Πριν από κάτι χρόνια είχε δώσει μια συνέντευξη σε ένα περιοδικό ο συγχωρεμένος ο Φυντανίδης. Και τον είχαν ρωτήσει πολλά και διάφορα και τους είχε απαντήσει και είχε φτάσει κάποια στιγμή η κουβέντα σε έναν δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας» (ας μην τον διαφημίσουμε…), ο οποίος είχε προκαλέσει ουκ ολίγες αντιδράσεις με τα γραφόμενά του. Οπότε τον ρώτησε τον διευθυντής μας ο δημοσιογράφος του περιοδικού, κάτι του στυλ «τι θα γίνει τελικά με αυτόν τον τύπο;» Και απάντησε εν τη απεράντω σοφία του ο γίγαντας ο Σεραφείμ:.. «Ας πούμε ότι αυτός ο τύπος είναι ο παστουρμάς μας»!
Κάπως έτσι πάει και με τα Εξάρχεια. Κάπως έτσι θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πάει και με τα Εξάρχεια στην Ελλάδα του 2017. Σε μια χώρα όπου υπάρχει μια σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στην ελευθερία και στην ασφάλεια και όπου η πρώτη μοιάζει να έχει πάρει το πάνω χέρι. Εις βάρος της δεύτερης, σύμφωνα με το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, που δεν κουράζεται να μας πληροφορεί σε όλους τους τόνους ότι σε αυτό το Νοτιοανατολικό άκρο του ΝΑΤΟ επικρατεί φουλ ανομία. Και αυτή η ανομία έχει όνομα και τη λένε Εξάρχεια. Σύμφωνα τουλάχιστον με τα παιδιά του Μοσχάτου και τον Νίκο Δένδια, που ακόμη δεν μπορούν να πιούν τον καφέ τους στην Πλατεία…
Είναι να τα διαβάζεις και να παραπέμπεις τους γαλάζιους ρέκτες σε όλα τα πραγματικά γκέτο της οικουμένης. Στις φαβέλες ας πούμε, όπου κάποιος από τους σημερινούς υπέρμαχους της ασφάλειας επιχείρησε να μπει μια φορά και το έβαλε στα πόδια μετά την πάροδο τριών δευτερολέπτων. Όπως στο μπάσκετ ένα πράγμα, όταν πατάει το παπούτσι σου στη ρακέτα. Έτσι πάτησε και αυτουνού το παπούτσι μέσα στις παράγκες και δεν τον διώξανε τα όπλα. Τα βλέμματα τον διώξανε και γύρισε πλάτη και βάρεσε εξαφανιζόλ. Πραγματικό γεγονός και το όνομά του είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου και κάθε ενδιαφερόμενης.
Ας επιστρέψουμε όμως στον… παστουρμά. Η αλήθεια είναι ότι η ελευθερία δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Ενίοτε τη συνοδεύουν δυσάρεστα φαινόμενα, γιατί μερικοί και μερικές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την ανοχή και την υπομονή. Δεν θα γλυτώσεις λοιπόν από τον τύπο που πουλάει λαθραία τσιγάρα στην Στουρνάρη, τον μερακλή που κατουράει εν μέση οδώ στη Σολωμού ή τον τουρίστα που παρακαλάει να γίνουν μπάχαλα για να τα φιλμάρει και να έχει να δείχνει κάτι ύστερα στην πατρίδα του. Συμβαίνουν όλα αυτά στα Εξάρχεια, όπως συμβαίνουν και η ελεύθερη σκέψη, η ελεύθερη άποψη, η ελεύθερη έκφραση αλληλεγγύης. Το ένα πάει με το άλλο, το ένα συνοδεύει το άλλο, όπως, ας πούμε συνοδεύεται η απόλυτη ασφάλεια στις κλειστές κοινότητες των Ηνωμένων Πολιτειών με την διαρκή αστυνομική παρουσία. Ούτε βήμα δεν μπορείς να κάνεις σε κάποια προάστια, χωρίς να σε σταματήσει το σεκιούριτυ και δίχως να σου ζητήσει λογαριασμό. Σύγκρουση συμφερόντων που έλεγα και πιο πριν…
Να το κλείσουμε όμως το ζητηματάκι: Πραγματική ανομία ούτε έχουμε ούτε είχαμε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Η μοναδική πραγματική ανομία ήταν η μαύρη χούντα και η μοναδική απειλή για πραγματική ανομία ήταν η δράση της Χρυσής Αυγής. Από εκεί και πέρα, όλα τα στοιχεία των τελευταίων ετών δείχνουν μείωση της βαριάς εγκληματικότητας και αυτό είναι που μετράει. Αυτό είναι που μετράει πολύ περισσότερο από μια μολότωφ ή μια πέτρα. Η σαπίλα είναι που μας εξοντώνει εν τέλει, δεν μας εξοντώνει η μυρωδιά ενός αλλαντικού!

Υ.Γ.: Και τέλος πάντων μεγαλύτερη ανομία απ’ το PSI, ποιος την είδε ρε παιδιά;

- από το newpost.gr