Aπό την ημέρα της τραγωδίας, ορισμένοι κουνάνε αυστηρά δαχτυλάκι στους «πτωχούς των αυθαιρέτων». Αυτούς που μπαζώνουν ρυάκια και χτίζουν πάνω σε κοίτες ποταμιών, παρακάμπτοντας οι ανόητοι τις εναλλακτικές τους: μεζονέτες στην Εκάλη, μονοκατοικίες στο Ψυχικό, σαλέ σε χιονοδρομικά και ρετιρέ στην Ηρώδου του Αττικού. Εχουν τόσες επιλογές αλλά αυτοί καλά και σώνει να μπαζώνουν. Μπάζο, χτίσιμο, βροχή, γκρέμισμα, μπάζο, χτίσιμο, βροχή, γκρέμισμα. Και νεκροί. Δικοί τους νεκροί - άκου τώρα βίτσιο!
Φταίνε κι οι συμπαθείς επαγγελματικοί κλάδοι που συνωστίζονται γύρω
απ' τα μπάζα για να εξασφαλίσουν τη δική τους μπάζα. Αυθαίρετα κι
αυθαιρεσίες, λαδώματα και μίζες, τζάμπα ρεύμα, χτισμένο ρέμα, καμένα
δάση, αναρχία, χάος, παρανομία - όλα αυτά δεν γίναν μόνα τους: κάποιοι
τα έκαναν.
Φταίνε οι κυβερνήσεις που είναι τόσο γαϊδούρες που σκυλοπνίγεται ο
κοσμάκης και μετά υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Πρωθυπουργοί,
υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, αρμόδιοι, υπεύθυνοι, παράγοντες,
συγγενείς παραγόντων, γκόμενες πρώην κι επόμενες μυξοκλαίνε πάνω στους
νεκρούς των άλλων. Γιατί οι δικοί τους νεκροί δεν πάνε από μπαζωμένα
ρέματα. Οι δικοί τους νεκροί ζήσαν σε ανθρώπινες συνθήκες με στέρεο και
νόμιμο κεραμίδι στο κεφάλι τους.
Φταίνε, ναι, αλλά οι άνθρωποι δεν μπαζώνουν για πλάκα. Δεν είναι
χόμπι, δεν είναι συλλογή γραμματοσήμων. Από ανάγκη το κάνουν. Κάπου
πρέπει να ρημαδομείνουν, κάπως πρέπει να ρημαδοζήσουν. Γιατί πέφτει μια
βροχή. Και ρημαδοπεθαίνουν. Κι άμα η Πολιτεία σε γράφει, εσύ χτίζεις.
Παράνομα.
Στις ασπρόμαυρες ταινίες του '60 ο Χατζηχρήστος κι η παρέα του ήταν
οι κτηματομεσίτες που στοίβαζαν τα φτωχαδάκια σε μισθωμένα πούλμαν και
πουλάγανε τα καταπατημένα κατσάβραχα για την προίκα της κόρης. Τα παιδιά
και τα εγγόνια αυτής της κόρης πνίγονται σήμερα με την πρώτη σταγόνα
της βροχής. Κι οι κυβερνήσεις υπόσχονται. Και τότε και τώρα. Και νυν και
αεί.
Φταίει κι ένας ιδιάζων καπιταλισμός made in Greece. Στην υπόλοιπη
Ευρώπη όπως τα βρήκαν έτσι τ' αφήνουν. Τα ποτάμια παραμένουν ποτάμια, οι
λίμνες λίμνες, τα βουνά βουνά και τα δάση δάση. Δεν το παίζουν κάπως
αλλιώς, δεν υποδύεται π.χ. ο ποταμός την πολυκατοικία κι η λίμνη τη
λεωφόρο.
Πολιτικοί και πολίτες, εμπρηστές και καταπατητές, λαμόγια και με
λαδωμένες παλάμες φταίνε όλοι. Αλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
Η μόνη που δεν φταίει είναι η φύση. Και ο καιρός. Ο καιρός καλός, κακός, ή αδιάφορος - δεν φταίει ποτέ. Τέλος.
Στην Ελλάδα οι φυσικές καταστροφές αφορούν πάντα τις ζωές των
άλλων. Και οι εθνικές τραγωδίες αφορούν πάντα τους νεκρούς των άλλων.
Και οι «άλλοι» δεν είμαστε εμείς. Μέχρι να γίνουμε.
* το κείμενο της Ελενας Ακρίτα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (18/11/2017)
