Οταν ο Σταύρος έκανε αφισοκόλληση για το ΠΑΣΟΚ

(...) Είναι, στα αλήθεια, ένα περίεργο ζευγάρι. Φαντάζομαι τον Σταύρο να κατεβάζει την πασοκίλα σιγά-σιγά, όπως το μουρουνέλαιο, προσπαθώντας να θυμηθεί τη νιότη του. Αλλά και τη Φώφη να πίνει δίκταμο και να δοκιμάζει σταμναγκάθι, σκεπτόμενη ότι αν κουβαλήσει μερικές από τις θέσεις του Σταύρου σε καμιά παλιά τοπική οργάνωση ΠΑΣΟΚ, μπορεί και να μην την αναγνωρίσουν, να της σπάσει η πόρτα τη μύτη πριν προλάβει να διαβεί το κατώφλι.
Τώρα εδώ ένας παλιός Πασόκος θα ξεροβήξει, θα τρίψει μουστάκι και θα ανάψει τσιγάρο. Και όταν ο καπνός της πρώτης τζούρας θα χαϊδεύει τον Ανδρέα μέσα στο κάδρο, θα σου θυμίσει ότι έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα και η μοναδική διαθέσιμη ομπρέλα είναι της Φώφης. Καμία αντίρρηση, αλλά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Η Φώφη μπορεί να έχει την αριθμητική και πολιτική ηγεμονία, αλλά η προσθήκη..
του Θεοδωράκη τής επιτρέπει να κοιτάξει και λίγο προς τα δεξιά, να δει και λίγο πιο μπροστά στο ημερολόγιο, να μη συντηρεί μόνο τo vintage ΠΑΣΟΚ, παρηγορώντας επανακάμψαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντάλλαγμα προσφέρει στον Θεοδωράκη καλές προοπτικές επιβίωσης.
Πολιτικά, ο Σταύρος δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τη Φώφη και η Φώφη θα ζήσει καλύτερα με τον Σταύρο. Είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν, ακόμα και αν μας προσφέρουν στιγμές χαριτωμένης αμηχανίας. Ούτως ή άλλως και οι δύο από την ίδια πολιτική μήτρα προέρχονται. Η Φώφη είναι ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα γεννηθεί, που λέει ο λόγος. Και ο Σταύρος στα νιάτα του έκανε αφισοκόλληση για το ΠΑΣΟΚ. Ηταν η βούρτσα, ήταν η κόλλα, τώρα θα γίνει και ο τοίχος.

-από κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon υπό τον τίτλο "Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς τον Σταύρο" (ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ)