(...) Στις συσκέψεις όλοι έλεγαν άφοβα τη γνώμη τους και δεν ήταν σπάνιο κάποιος από εμάς να παραγγείλει στον Κακαουνάκη το θέμα του επόμενου ρεπορτάζ: «Νίκο, πάρε ένα τηλέφωνο τον τάδε να μάθουμε τι τρέχει μ’ αυτό». Κι εκείνος, εν μέσω της σύσκεψης, τηλεφωνούσε εις επήκοο όλων.
Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή μας στο καθημερινό «Καρφί» μέχρι την τραγωδία των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Σοκαρισμένοι, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, με υλικό όσα μετέδιδαν τα ξένα ΜΜΕ, κυκλοφορήσαμε με ένα «δυνατό» εξώφυλλο κι έναν ακόμη δυνατότερο τίτλο:.. «Οργή Θεού». Υπό την επήρεια του σοκ, ο Νίκος δεν άκουσε όσους από εμάς προτείναμε (κάπως διστακτικά είναι η αλήθεια) έναν πιο διαλλακτικό τίτλο. Ακολούθησε η δυσφορία του χρηματοδότη της έκδοσης και η απόφασή του να διακόψει την οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας.
Παρά την αβεβαιότητα που ανοιγόταν μπροστά μας, ουδέποτε επικράτησε πνεύμα πεσιμισμού ή εχθρότητας. Αλλά η καθημερινή έκδοση ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη. Το «Καρφί» έπρεπε να γίνει εβδομαδιαίο. Κι εκεί φάνηκε ο αληθινός χαρακτήρας του Νίκου που δεν είχε καμία σχέση με τη δημόσια εικόνα του. Με ενημέρωσε για την απόφασή του και μου ζήτησε μια λίστα με τα ονόματα των συναδέλφων που είχαν και δεύτερη δουλειά εκτός από το «Καρφί». Η εξήγηση ήταν σαφής: «Όσοι δεν έχουν άλλη δουλειά θα μείνουν είτε είναι καλοί είτε όχι. Δεν θα πετάξουμε κόσμο στον δρόμο». Έτσι κι έγινε. Όσοι παρέμειναν, έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά κι όσοι αποχώρησαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν(...)
- απόσπασμα από «επετειακό» σημείωμα του Κώστα Γιαννόπουλου για τα 18 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας που ίδρυσε ο Νίκος Κακαουνάκης (στις 29 Νοεμβρίου 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο)
