Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής (από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 26/5/2017)Καθώς βγαίνουμε από την κρίση –αν πραγματικά βγαίνουμε απ’ την κρίση– ανοίγουν καθεστωτικά στόματα, αρμοστές και πραίτορες του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών μιλούν: «Χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα των φορολογούμενων για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο», ομολόγησε προ ημερών οΓερούν Νταισεμπλουμ.
Εκτός από πρόεδρος του Eurogroup, o Γερούν Ντάισεμπλουμ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του συγκυβερνώντος (μέχρι την αλά ΠΑΣΟΚ συντριβή του στις15/03/2017) σοσιαλδημοκρατικού.. κόμματος της Ολλανδίας (Partij van de Arbeid) και, ταυτόχρονα, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Μαρκ Ρούτε, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία (VVD) της συντηρητικής Δεξιάς και εν ενεργεία πρωθυπουργού της Ολλανδίας…
Θέλω να πω ότι ο Ντάισεμπλουμ είναι ένας μεταλλαγμένος – ηττημένος σοσιαλδημοκράτης τύπου Βενιζέλου και Φώφης, στέλεχος ενός μεταλλαγμένου – ηττημένου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος τύπουΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου και Φώφης, που συγκυβερνούσε με ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα τύπου ΝΔ των Σαμαρά – Μητσοτάκη, το κόμμα του Μαρκ Ρούτε∙ και να προσθέσω ότι, παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Ολλανδός εξακολουθεί να παραμένει ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων θεματοφυλάκων του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών, αισθάνθηκε την ανάγκη να ομολογήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί χρησιμοποίησε «τα χρήματα των φορολογουμένων» (δηλαδή τα χρήματα που, διά των μνημονίων, λήστεψε από τους Έλληνες) για να σώσει τις τράπεζες. Και ακόμα ότι «ο κόσμος που επέκρινε (sic) τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος» (οι αγανακτισμένοι, δηλαδή, και εξεγερμένοι αντιμνημονιακοί Έλληνες πολίτες), «έχουν κάποιο (sic) δίκιο»…
*******
Σε αντίθεση με τους «δικούς μας» μεταλλαγμένους και ηττημένους. Οι οποίοι, αν και δικασμένοι και καταδικασμένοι από τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους σε πολιτική συντριβή (ως πρόθυμοι συναυτουργοί της ληστείας των εισοδημάτων μας για τη σωτηρία των Τραπεζών) δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να ομολογήσουν την εγκληματική αυτουργία τους, οι επιλήσμονες…
Αντ΄αυτού, οχυρωμένοι εδώ και δύο χρόνια στα σαθρά χαρακώματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες στην κυβέρνηση. Εργολαβικά, καθημερινά, αρρωστημένα: θεωρίες συνωμοσίας, απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων (όπως αυτές κατά του υπουργού Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμμένου), γκεμπελικά ψεύδη, συκοφαντικές ανοησίες με πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά μία απόληξη – έναν και μοναδικό στόχο, τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.
«Γιατί τον Τσίπρα;», προκύπτει η ερώτηση, αλλά αυτή είναι μια κακόβουλη και φθονερή ερώτηση, την οποία μόνο οι ίδιοι οι επιλήσμονες, θα τολμούσαν να υποβάλλουν δημοσίως. Εξάλλου, η ίδια ερώτηση, στην λογική – πολιτική της μορφή, απαντήθηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος όταν απεφάνθη ότι «ο Τσίπρας αξίζει τον έπαινο», δίνοντας την τρίτη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ (η πρώτη τον Γενάρη του 2015, η δεύτερη στο δημοψήφισμα) στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.
*******
Το αναλύει θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο άσπονδος φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζυλιάρ*: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).
»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.
»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.
»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι “παράγοντες”. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του…
*Από τη συνέντευξη του ιστορικού και οργανικού διανοούμενου της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς» Ζακ Ζυλιάρ, στη Μικέλα Χαρτουλάρη. (efsyn. Gr / 6.12.2015)