Ιακωβινική Κεντροαριστερά δεν έχω ξαναδεί. Πίσω από τη μετριοπάθεια, αυτοί οι εννέα φιλόδοξοι άνθρωποι που τη διεκδικούν, κρύβουν μία λαιμητόμο. Βέβαια, έχουν ήδη πάρει ο ένας του άλλου το κεφάλι, που το περιφέρουν στο χέρι όπως ο ακέφαλος Αγιος Διονύσιος.
Οπότε, γιατί ο Τσίπρας να μην επιθυμεί να τη διεμβολίσει; Αν κρίνω μάλιστα από τον Ραγκούση που το εύχεται, πώς να μην παραπέμψω στον Σιοράν: «Χθες, σήμερα, αύριο· είναι κατηγορίες που χρησιμοποιούν οι υπηρέτες».
Το ζήτημα όμως δεν είναι η Κεντροαριστερά αλλά η κυβερνώσα Αριστερά που τη διεκδικεί..
Ο Αντώνης Λιάκος στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έθεσε το ερώτημα για την «ταυτότητα» της Αριστεράς την εποχή των «μεγάλων μεταδημοκρατικών θεσμών», σημειώνοντας ότι το ερώτημα δεν απαντάται με «φιλοσοφικές νεφελοκοκκυγίες».
Πολλώ μάλλον όταν η κυβερνώσα Αριστερά δεν έχει σαφή απάντηση. Πιστεύω πως μόνο η κβαντική βιολογία θα μπορούσε να το κάνει δικαιολογώντας, φέρ’ ειπείν, τον διακτινισμό του πρωθυπουργού σε δύο διαφορετικά σημεία συγχρόνως, όπως μας έχει συνηθίσει.
Με μία βιολογική εσωτερική πυξίδα ο σύγχρονος πολιτικός θα μπορούσε να συμπεριφέρεται σαν τον κοκκινολαίμη που αναγνωρίζει, πριν καν φυσήξει ο αέρας, από πού φυσά.
Εάν ο διορατικός ιστορικός μάλιστα έκλεινε το πουλί στο ατσάλινο κουτί μαζί με τη γάτα του Σρέντινγκερ, ο κοκκινολαίμης θα την έτρωγε αφήνοντάς τον στην απορία, αν έφαγε τη γάτα ζωντανή ή ψόφια, παρότι στο νοητικό πείραμα του Αυστριακού φυσικού η διάζευξη δεν υφίσταται λόγω κβαντικής διεμπλοκής (η γάτα είναι συνεχώς νεκροζώντανη).
Αριστερά σε υπέρθεση, νεκρή και ζωντανή, σημαίνει ότι οφείλει κανείς να απαλλαγεί από τα μεταφυσικά ερωτήματα και την Ιστορία. Κι αν επιχειρήσει να ανοίξει το κουτί, πρόβλημά του: το τι θα δει, εξαρτάται από τον παρατηρητή.
* από την Εφημερίδα των Συντακτών (06/11/2017)
