Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Έχω μια φίλη τη Μαίρη, όλη μέρα στο τιμόνι είναι η γυναίκα. Μαθήματα κάνει, σε φροντιστήρια και πριβέ, τη ζητάνε παντού. Βγάζει τα προς το ζην, αλλά από κούραση άλλο τίποτε. Πάει σπίτι το βράδυ, τάβλα πέφτει να κοιμηθεί. Από προχτές όμως έχει κάτι να ονειρεύεται. Έχει τα Χριστούγεννα!
Το είδα στο προφίλ της στο Facebook, όπως χαζολογούσα. Φουλ χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτάκια, με φιόγκους και κουδούνια. Και όχι, ούτε δυστυχισμένη, ούτε στερημένη.. είναι η Μαίρη. Αλλά θέλει να ονειρεύεται κάτι όταν αντιμετωπίζει μαθητές και μαθήτριες. Θέλει να φεύγει κάπου το μυαλό της, σ’ ένα καλύτερο μέρος. Αυτό θέλει να σκέφτεται, όπως κάτι τέτοιο θέλανε να σκέφτονται οι ψηφοφόροι της Φώφης την περασμένη Κυριακή. Να ξαναζήσουν θέλανε του ΠΑΣΟΚ τα Χριστούγεννα…
Έτσι είναι παιδιά, ξανακοιτάξτε λιγάκι τις ηλικίες. Το έγραψα και χτες, δύο στους τρεις, δύο στις τρεις, ήταν άνω των 55 ετών. Προλάβανε δηλαδή να ζήσουνε φουλ και κανονικά το ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου και του Γιώργου Γεννηματά, όχι το νεοφιλελεύθερο του Σημίτη ή το χιπστεράδικο του ΓΑΠ. Προλάβανε τη μάχη του τελάρου, προλάβανε το «βυθίσατε το Χόρα», προλάβανε το ζιβάγκο, προλάβανε το «Τσοβόλα δώστα όλα», προλάβανε τη δημιουργία του ΕΣΥ, προλάβανε τις κοινωνικοποιήσεις, προλάβανε τα γουνάκια και το «πιτσικάρησε το πάμπερ» στο ειδικό δικαστήριο, όλα τα προλάβανε. Προλάβανε τα Χριστούγεννα μιας Ελλάδας που έβγαινε από τη χειμέρια νάρκη αλλά και τον αβάσταχτο ζόφο της μετεμφυλιακής περιόδου.
Ήταν μια συναρπαστική εποχή. Κι εγώ την πρόλαβα και το καταθέτω. Τόσο συναρπαστική όσο κι ο ίδιος ο Αντρέας Παπανδρέου, ο «μεγάλος αντιφατικός» όπως εύστοχα τον έχει βαφτίσει ο συνάδελφος Γιάννης Τριάντης. Τόσο συναρπαστική όσο μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή, που δεν ξέρεις τι θα σου πρωτοέρθει. Το θερμό φιλί της πιο αγαπημένης σου θείας ή το κακιασμένο σχόλιο της πιο σιχαμένης σου ξαδέρφης. Μέσα στα χρώματα, μέσα στα στολίδια, μέσα στα φωτάκια, στους φιόγκους και στα κουδουνάκια όλα αυτά. Η γιορτή μιας Ελλάδας που άρχιζε επιτέλους να απολαμβάνει τη ζωή χωρίς το φόβο ότι θα της χτύπαγε ο χωροφύλακας την πόρτα. Με τις χαζομάρες της, τις κουτοπονηριές της, τις λαθροχειρίες της, την αδεξιότητα ενός μωρού που μαθαίνει να περπατάει. Αλλά περπάταγε πια και ύψωνε ανάστημα και σήκωνε ψηλά το βλέμμα…
Αυτή τη γιορτή νοστάλγησαν οι ψηφοφόροι της Φώφης και της έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης. Νοστάλγησαν τη γιορτή της αθωότητας, όταν δεν μας είχαν βουτήξει τα φράγκα στο Χρηματιστήριο, όταν δεν μας είχαν κοροϊδέψει με τους Ολυμπιακούς αγώνες, όταν δεν μας είχαν ξεφτιλίσει με το ευρώπουλο, όταν δεν είχε μεταμορφωθεί το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου και του Γιώργου Γεννηματά σε εκείνη την αιματορουφήχτρα του Σημιτάκου που ανατίναξε δια παντός τα θεμέλια της χώρας. Δεν τους μέμφομαι, αν ήμουν στη θέση τους, αν ήμουν στο χώρο τους, μπορεί κι εγώ το ίδιο να έκανα. Έτσι για μια μαγκιά, για μια ζαριά, για ένα γαμώτο. Αλλά για το γαμώτο δεν γίνονται όλα εν τέλει;
- από το newpost.gr
