Το γελεκάκι που φορείς

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης*

Η ΕΣΗΕΑ απαγορεύει στα μέλη της να διαφημίζουν εμπορικά προϊόντα. Ο λόγος είναι απλός. Eνα κομμάτι του κοινού που εμπιστεύεται τους δημοσιογράφους είναι πιθανόν να παρανοήσει την πρόθεση, που ασφαλώς είναι το κέρδος, και να εκλάβει το διαφημιστικό μήνυμα ως πληροφορία ισοδύναμη του διασταυρωμένου ρεπορτάζ. Η απαγόρευση δεν τηρείται πιστά αλλά είναι ορθή, γιατί ο ρεπόρτερ είναι ταυτισμένος στη συνείδηση ενός τμήματος της κοινωνίας με την ακριβή πληροφόρηση ενώ ο διαφημιστής είναι ταυτισμένος με τη μεροληψία υπέρ του προϊόντος του πελάτη του- άρα ο δημοσιογράφος προσφέρει αδικαιολόγητο.
άλλοθι αξιοπιστίας.
Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς, το κομμάτι του πληθυσμού που εμπιστεύεται έναν πολιτικό για την πολιτική του δράση είναι δυνατόν να επηρεαστεί από αυτόν και στην επιλογή προϊόντων- συμβαίνει άλλωστε και με καλλιτέχνες, αθλητές κλπ. Αυτό όμως αποτελεί μια οιονεί εξαπάτηση του κοινού – αυτός που είναι καλός στην επιλογή πολιτικών δεν είναι απαραίτητα καλός και στην επιλογή γιλέκων, όμως παρέχει το όποιο κύρος του και στα δύο.
Ο ισχυρισμός του Aδωνη Γεωργιάδη και όσων έσπευσαν να τον υπερασπιστούν στο Διαδίκτυο, ότι εφόσον κάνει μια νόμιμη εργασία δεν υπάρχει ψόγος, είναι εξ ορισμού αστήρικτος. Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί μια σειρά νόμιμων δραστηριοτήτων, από μοντέλο επίδειξης εσωρούχων μέχρι κομπέρ σε στριπτιζάδικο, που είναι αδιανόητες για έναν πολιτικό. Επομένως εδώ δεν γίνεται η συζήτηση για τη δυνατότητά του να εργάζεται, όπου επιχειρείται να πέσει το βάρος, αλλά για το είδος της εργασίας. Γιατί παρεμβαίνει μία άυλη διάσταση που είναι ο συμβολισμός. Το είδος της εργασίας του δεν είναι δυνατόν να μην περικλείεται στην εικόνα του ως πολιτικού.

 Και το επάγγελμα του διαφημιστή προϊόντων τα οποία θα έπρεπε να τα συστήνουν μόνο γιατροί δεν ταιριάζει σε ένα πολιτικό. Γιατί απλούστατα η ιδιότητά του καλύπτει το έλλειμμα της ιατρικής πληροφορίας. Οι ισχυρισμοί του ότι τον κάνει να αισθάνεται ωραία, ζεστά και άνετα δεν ευσταθούν – πολλά πράγματα μας κάνουν να αισθανόμαστε ωραία (πχ το κάπνισμα) την ίδια στιγμή που μας βλάπτουν. Οτι του περνούν οι πόνοι επίσης δεν σημαίνει τίποτα – σε άλλους, που δεν είναι μαραθωνοδρόμοι, μπορεί να τους επιδεινώνουν. Οτι είναι καλαίσθητο, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Οτι είναι όμως αδιάβροχο γιατί απαραίτητα είναι καλό; Αλλος εξ ίσου άσχετος με τον ίδιο θα έλεγε ότι μάλλον κακό είναι αφού δεν αερίζεται το σώμα.
Ο κ. Γεωργιάδης βέβαια τονίζει κάθε τόσο, ως διαρκές άλλοθι, ότι δεν είναι ειδικός και όλα αυτά είναι μια εμπειρική διαπίστωση. Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα στη διαφήμιση. Ότι χαρίζει απλόχερα την αξιοπιστία του ως πολιτικού σε ένα προϊόν που θα όφειλε να γνωρίζει ότι μόνο η αξιοπιστία ενός επιστήμονα θα μπορούσε να εγγυηθεί προκειμένου να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον. Τα εμπειρικά είναι οι γνώμες που αλλάζουν οι παππούδες στα καφενεία για τα φάρμακα και γιατροσόφια που παίρνουν αλλά αλίμονο αν αυτό αρκεί για να τεκμηριώνει την αξία τους.

* το κείμενο του Α. Πετρουλάκη δημοσιεύτηκε στο protagon.gr