Τα καθίκια

ΦΩΤΟ: Β. Μαθιουδάκης

Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του πολιτικού προσωπικού για τη φονική καταιγίδα, είπα ότι τούτη τη φορά κάτι φαίνεται να αλλάζει στη δημόσια συζήτηση. Ούτε εύκολη κριτική ούτε σκύλευση.  Φαινόμενα που έχουμε δει στο παρελθόν από όλα τα κόμματα όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.
Ακόμη και οι συνήθεις ύποπτοι απέφυγαν τις πρώτες μέρες τις κραυγές στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Κ. Μητσοτάκης και ο Σ. Θεοδωράκης σωστά μίλησαν για εγκλήματα δεκαετιών, τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε σήμερα, για την απουσία κράτους, για τις ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης και την ύποπτη ανοχή των αρμόδιων φορέων απέναντι στις.. χοντρές παρανομίες.
Τι άλλωστε να πεις όταν διαπιστώνεις ότι βιομηχανίες και εγκαταστάσεις δήμων χτίστηκαν πάνω σε ρέματα; Τι να πεις όταν ακούς τους ειδικούς να λένε ότι η Αττική κάποτε είχε 700 ποτάμια, ρέματα και χειμάρρους και σήμερα έχει μόνον 70; Τι να πεις όταν μαθαίνεις ότι υπάρχουν εδώ και χρόνια μελέτες για την προστασία των συγκεκριμένων περιοχών και καμιά κυβέρνηση, κανένας δήμος, καμιά περιφερειακή αυτοδιοίκηση δεν φρόντισε να προχωρήσει στην κατασκευή των απαραίτητων έργων;
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή δεν ισοδυναμεί με ψέμα. Επιβάλλεται ως αυτοκριτική στάση.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά τη δυσάρεστη έκπληξη έκαναν ορισμένοι δημοσιολόγοι. Στην πρεμούρα τους να αποδείξουν ότι είναι βασιλικότεροι του βασιλέως και προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση σε εκλογικές λίστες ξεπέρασαν τους άθλιους εαυτούς τους. Υποδύονται τους ψύχραιμους και τους αντικειμενικούς αλλά συμπεριφέρονται σαν καθίκια. Συκοφαντούν το σύμπαν με αδυσώπητο θράσος.
Αν καταφέρουν να εκλεγούν σίγουρα θα είναι…κόσμημα για το Κοινοβούλιο.

Τάσος Παππάς (ΕφΣυν)