Το ξύλινο περίπτερο μας το βανδαλίζανε μέχρι που γκρεμίστηκε και φτιάξαμε ένα πέτρινο που και αυτό υπέφερε από την καφρίλα όσων ανέβαιναν για χαβαλέ στο βουνό…Κάθε καλοκαίρι που ανέβαινα εκεί πάνω έβλεπα από κάτω με έκπληξη και αηδία να φυτρώνουν σπίτια εκεί που ήξερα πολύ καλά πως ήταν αναδασωμένες εκτάσεις. Σπίτια με κάμερες, μάντρες με τελευταίας τεχνολογίας συστήματα συναγερμού, σιγά σιγά φτιάχτηκαν και δρόμοι με άσφαλτο, υποθέτω με την άδεια και της δημοτικής αρχής.
Κάθε χρόνο ήταν για μένα και πιο δύσκολο να ανεβαίνω στο βουνό μέχρι που αηδίασα τελείως και σταμάτησα προφανώς ηττημένος. Όπως ηττημένος αισθάνομαι κάθε φορά που περνώ από το γήπεδο στην Κηφισιά που παίζαμε μικροί όπου έχει παραδοθεί στην τύχη του καθώς όπως έμαθα ενοχλούσε η μπάλα των πιτσιρίκων τους κατοίκους των κοντινών σπιτιών.. σπίτια που όταν παίζαμε εμείς δεν υπήρχαν καν. Πλέον περνώ σπάνια από την περιοχή γιατί το μόνο που καταφέρνω είναι να νοιώθω να σφίγγεται το στομάχι μου.
Βλέποντας τις εικόνες στη Δυτική Αττική είμαι σίγουρος ότι πολλοί είχαν εντοπίσει τα προβλήματα που υπήρχαν. Αυτοί όμως που τους έβαλαν στο περιθώριο ήταν ακόμα περισσότεροι. Και αυτό είναι το πρόβλημα αυτής της χώρας.
- από το facebook του δημοσιογράφου Δημήτρη Κοτταρίδη
