Όταν έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις

(με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις)

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*

Έχω τις διαφωνίες μου με τον Σταμάτη Μαλέλη. Ή μάλλον σβήστο και ξαναγράψτο ρεπόρτερ Ξανθάκη , ξαναγράψτο λέω, έχω μεγάλες διαφωνίες με τον Σταμάτη Μαλέλη. Με χαλάει αυτή η διαρκής ροπή του προς τον εντυπωσιασμό, με εκνευρίζει η απέραντη λατρεία του προς τη δημοφιλία κι αν πεις και για τα ρεπορτάζ Μυκόνου και το infotainment που μας τα μπαστάκωσε στο σβέρκο μέσω των δελτίων και των τηλεοπτικών εκπομπών εκεί είναι που μπορώ να βγάλω το χατζάρι. Αλλά ποτέ δεν θα τον κατηγορήσω, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω ούτε για νωθρότητα, ούτε για ξεροκεφαλιά, ούτε για βραδεία αντίληψη. Ο Μαλέλης είναι ένας άνθρωπος.. που καταλαβαίνει προς τα πού φυσάει ο άνεμος. Και το καταλαβαίνει εύκολα και έγκαιρα.
Οπότε ακούω πολύ προσεκτικά όλα όσα έχει να πει για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, μιας και για την τηλεοπτική όσα είχε να πει τα είπε και τέλος πάντων καταλαβαίνω ότι την βαριέται αφόρητα πλέον τη μικρή οθόνη. Η πολιτική όμως είναι άλλο πράγμα και η αδρεναλίνη της δεν συγκρίνεται με το πρωινό ραβασάκι της AGB. Είναι το υπέρτατο, το απόλυτο ναρκωτικό και τέτοιο χάι δεν ξαναβλέπεις όσα χρόνια και να στριφογυρνάς στην πιάτσα. Η πολιτική είναι η αμβροσία των Θεών, για όσους μπορούν να την αντέξουν βεβαίως. Γιατί δεν έχει μόνο κέρδη, έχει και απώλειες. Βλέπε τον πρόεδρο Ομπάμα πως μπήκε στον Λευκό Οίκο και πως βγήκε απ’ αυτόν και τα ξαναλέμε…
Παρασύρομαι όμως και ξαναγυρνώ γρήγορα στο προκείμενο. Χρόνια και ζαμάνια ο Μαλέλης είναι από τις αιχμές του δόρατος κόντρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το τι του έχει σούρει χρειάζομαι ολόκληρο το Newpost για να το παραθέσω κι έχω την εντύπωση ότι θα μου χρειαστούν ως συμπλήρωμα και μερικές σελίδες του Ρrovocateur. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, σε κάτι πιστεύεις και σε κάτι δεν πιστεύεις και no hard feelings που λένε και οι Αμερικάνοι. Τις επιλογές του κάνει ο καθένας κι ο Μαλέλης είχε επιλέξει να είναι όχι απλώς απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να του τα χώνει απ’ όλες τις πάντες. Δικαίωμά του, δημοκρατία έχουμε, κι άλλος κόσμος το κάνει αν και όχι με την ευφυΐα του Σταμάτη.
Κάτι υποψιάζομαι λοιπόν όταν βλέπω κείμενό του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να καταλήγει με τις εξής φράσεις:

  «Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και ο φορέας αυτός όπως διαμορφώνεται πρέπει να δουν περισσότερο προς τα αριστερά.
 Να αρχίσει ένας ειλικρινής διάλογος με τον ΣΥΡΙΖΑ που, παρά τα λάθη του, εκφράζει μεγάλα αριστερά και ριζοσπαστικά τμήματα των πολιτών.
 Να ανοίξει ο διάλογος και εκεί θα φανεί ποιοι τον θέλουν και ποιοι όχι.»

Τα διαβάζει κανείς τα ανωτέρω και βγάζει αβασάνιστα τα συμπεράσματά του. Καταλάβανε επιτέλους κάποιοι και κάποιες στην Κεντροαροστερά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει ούτε τη φθορά ούτε τη μοίρα τη δικιά τους και ότι τα σενάρια περί πτώσης σε μονοψήφιο ποσοστό είναι καλά μόνο για να σκουπίζεις τον κώλο σου. Αυτοί οι κάποιοι και οι κάποιες είναι για την ώρα οι πλέον ευαίσθητοι δέκτες, όσοι ή όσες έχουν τα ματάκια τους πιο ανοιχτά, αλλά λίαν συντόμως θα το λάβουν και άλλοι το μήνυμα. Ότι δηλαδή μια ακόμη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία είναι το φιλί του θανάτου, δεν είναι ευκαιρία για να ξαναστηθεί η Κεντροαριστερά στα πόδια. Ένας αρραβώνας από την άλλη με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές. Και για την Κεντροαριστερά που θα ξαναμπεί στο παιχνίδι με κοινωνικό πρόσωπο και για το κόμμα του Τσίπρα, που θα μπορέσει να ξεφορτωθεί τα καπρίτσια και τις καντρίλιες μερικών μερικών. Προς γνώση και συμμόρφωση!

- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost