Τετάρτη βράδυ, μόλις έχουν τελειώσει τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ. Γκολ, φάσεις, συγκινήσεις, θέαμα, βολ-πλανέ, απίθανες αποκρούσεις, μια (ακόμα) γεμάτη βραδιά με θέαμα μέσα σε 90 λεπτά που δεν θα δούμε ποτέ ούτε σε μια ολόκληρη σεζόν στη Σούπερ Λίγκα. Πάρα πολύ ωραία και χορτάσαμε μπάλα και τι ωραία που περάσαμε το βράδυ της Τετάρτης. Και κάνω ζάπινγκ και γυρίζω στο «Voice»..
Και πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει με τις ατάκες του Μουζουράκη. Και να σιγοτραγουδάω το «Time of my life». Και να τους χαζεύω που είχαν σηκωθεί και το χόρευαν και να σκέφτομαι ότι αν ήμουν εκεί, πιθανότατα θα έκανα το ίδιο. Και να γελάω με μια ατάκα του Καπουτζίδη. Και να προσπαθώ να μπω στη θέση του Μαραβέγια και να σκεφτώ ποιον από τους δυο μονομάχους θα κράταγα. Και να γουστάρω που βλέπω το Ρουβά να «τσαλακώνεται» και να γουστάρω ακόμα περισσότερο βλέποντας την Παπαρίζου, την πιο ποθητή και ακομπλεξάριστη γυναίκα της σόουμπιζ, να γελάει γάργαρα. Και συνειδητοποίησα ότι το «Voice» είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μπορείς να δεις στην τηλεόραση.
- η συνέχεια στο ratpack (ΕΔΩ)
