Είσαι ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. Ο ελβετικός σουγιάς. Το πολυεργαλείο. Είσαι πιο καλό παιδί κι από τον Γιάννη Πλούταρχο. Και παρουσιάζεις το «Nomads». Και τη «Μαμά που μαγειρεύει καλύτερα από τη δική σου». Και βραδινό talk - show. Και το «My Way» με τον Έκτορα Μποτρίνι που γυρνάς και τρως και πίνεις και μιλάς με κόσμο. Και αρκετά παλιότερα και κυριακάτικο σόου, με τη Χρουσαλά δίπλα σου και την Καλομοίρα παραδίπλα και την αγελάδα την Κλάρα στα πέριξ. Για κάποιον λόγο σου έχουν πει ή πιστεύεις ή νιώθεις ή καταλαβαίνεις ότι τα κάνεις όλα με την ίδια επιτυχία. Γίνεται; Δεν γίνεται..(...)
Είναι τρομερά άδικο να κρίνει κάποιος το Γρηγόρη από τα κιλά του ή την κοιλιά του, λες και πρέπει όσοι κάνουν τηλεόραση να είναι «κομμάτια», με κοιλιακούς φέτες και γραμμωμένους δικέφαλους. Προφανώς σε ένα reality επιβίωσης και κακουχίας, όπου οι παίκτες ψωμολυσσάνε και οι περισσότεροι είναι γυμνασμένοι, είναι πιο ταιριαστός ένας πιο «μάχιμος» παρουσιαστής, που σου δίνει την εντύπωση πως αν χρειαστεί να μπουκάρει στο στίβο μάχης και να αγωνιστεί, θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη και θα τα πάει μια χαρά.
Σ’ αυτό το ρόλο για παράδειγμα ήταν πολύ καλή επιλογή ο Σάκης Τανιμανίδης στο «Survivor», τόσο καλή που το εξαργύρωσε με τη συμμετοχή του στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο». Είναι αλήθεια ότι η κοψιά του Γρηγόρη Αρναούτογλου δεν σε πείθει, αλλά παραμένει άδικο και unfair να στέκεσαι στα κιλά του, αν τα υπόλοιπα είναι στο βαθμό που πρέπει να είναι. Μόνο που δεν είναι: η έξτρα συγκίνηση, το τρέμουλο στη φωνή, η επιτηδευμένη βραχνάδα, οι μελό - τύπου - ποδοσφαιρικές περιγραφές στα αγωνίσματα, τα γλυκανάλατα όταν κάποιος χάνει ή όταν κάποιος φεύγει, είναι τα πράγματα στα οποία κάποιος οφείλει να σταθεί και να κάνει κουβέντα και όχι στο πόσο ζυγίζει ή αν έχει προκοίλι.
- απόσπασμα από κείμενο του Κώστα Βαϊμάκη στο ratpack (ολόκληρο ΕΔΩ)
