Σόρι, αλλά εγώ αγάπησα το Γιβραλτάρ. Αγάπησα τον τερματοφύλακα που έκανε καθυστερήσεις από το πρώτο δεκάλεπτο. Αγάπησα τους παίκτες που δυσκολεύονταν να αλλάξουν τέσσερις μπαλιές. Που έκαναν σουτ το οποίο έφυγε δυο στρέμματα άουτ κι ένιωσαν περήφανοι. Αγάπησα τον υπάλληλο του σούπερ - μάρκετ που θα τον ρωτάνε σήμερα οι πελάτες «πώς ήταν η Αθήνα;» και «πήγες καμιά βόλτα στην Ακρόπολη;», τον ταχυδρόμο που θα τον ρωτήσει η γυναίκα του τι της έφερε από τα Duty - Free και τον μπακάλη που θα κρεμάσει.. τη φανέλα του Μήτρογλου πάνω από το ταμείο.
Αγάπησα αυτούς που λέγονται «οι παίκτες του Γιβραλτάρ» - πώς να τους πεις δηλαδή, Γιβραλτιανούς; Γιβραλτάριους; Γιβραλταρένιους;
Όλοι οι υπόλοιποι, οι «επαγγελματίες», «αυτοί που ονειρεύονται μεγάλη καριέρα και πολλά χρήματα», όσοι παίζουν μπάλα για να γίνουν φίρμες και να πηγαίνουν στο Βέρτη με μοντέλες, μέχρι να αποσυρθούν και να ανοίξουν καμιά καφετέρια, να είναι πάντα καλά και να πετύχουν όσα λαχταρά η καρδιά τους.
Αλλά ευτυχισμένοι άνθρωποι, είναι οι Γιβραλτάριοι της καρδιάς μας.
- από κείμενο του Κώστα Βαϊμάκη στο ratpack (ολόκληρο ΕΔΩ)
