Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος, όταν ακόμη έγραφε τραγούδια και όχι τσιτάτα, «έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Αυτό το έργο ζήσαμε χθες και προχθές στη Βουλή, με τα κόμματα να εμφανίζουν επιτέλους τα πραγματικά τους χρώματα (true colors, αγγλιστί) και να αφήνουν στην άκρη τις κάθε είδους τζιριντζάντζουλες. Τελεία, τελεία και παύλα, εμείς από ‘δω κι εσείς από ‘κει. Μέση οδός δεν υπήρχε, όσο κι αν προσπάθησαν να την χαράξουν τόσο ο Πάνος Καμμένος όσο και η Φώφη Γεννηματά. Λυπούμαι παιδιά,..
αλλά η τέχνη της ευφυούς μπουρδούκλας πέθανε μαζί με τον Αντρέα Παπανδρέου. Εσείς, ερασιτέχνες είσαστε και ερασιτέχνες θα παραμείνετε!
Οπότε έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που πέρασε αυτό που ήθελε με τους όρους που ήθελε και παρακαλάει τώρα να του κάνουν πρόταση μομφής για να επιδείξει και κομματική πειθαρχία, έχουμε τη Νέα Δημοκρατία που μετράει πληγές όχι αμυχές και αναρωτιέται αν ο τυφώνας που τη βάρεσε έχει αφήσει τουλάχιστον τα κουρτινόξυλα στη θέση τους, έχουμε την Πασοκάρα που έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και είπε το «ναι», έχουμε τον Σταύρο Θεοδωράκη που αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει τον πολιτικό βίο του και απέφυγε το χαρακίρι (μερικά άτομα παρφέ, έχουν μάλιστα την εντύπωση ότι συγκυβερνά…), έχουμε το ΚΚΕ που λίγο έλειψε να μας γυρίσει στην εποχή των σοβχόζ και των κολχόζ, έχουμε τα χρυσαύγουλα που δεν μπορούν καν να εκφρασθούν ανθρωπίνως κι έχουμε και τον Βασίλη Λεβέντη που από χθες αναγορεύτηκε και επισήμως σε όνειδος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Έτσι είναι παιδιά, πάει ο καλός ο θείος που έλεγε χοντράδες και γέλαγε η νεολαία. Πλέον αντικαταστάθηκε από έναν θρησκόληπτο μπαγλαμά που του βαράνε τα τέλια οι παπάδες. Ναι, είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας, ναι, τον βγάλανε οι ΠΑΟΚτζήδες στη Βουλή για να τη σπάσουν στον Μπένυ, ναι, βλέπει τις μετρήσεις και τα κάνει επάνω του, αλλά ως εκεί. Μπορούσε να στρίψει δια του αρραβώνος όπως η Νέα Δημοκρατία και όχι να μιλάει για «ανωμαλίες» και «ανώμαλους». Τη στιγμή που άλλα, πολύ προοδευτικά, υπέγραφε ο ίδιος προ ετών ως «προγραμματικές εγγυήσεις». Αλλά μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…
Τα γράφω εκκλησιαστικά γιατί είδα χθες Μπαλτάκο να λέει ότι η εκκλησία έχει πάντα δίκιο, καθώς δείχνουν οι μετρήσεις πως εκφράζει το 70 % του ελληνικού λαού. Πράγμα που είναι αλήθεια, αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει συνήθως με τους δικηγόρους, είναι αλήθεια μισή. Το 70 % του ελληνικού πιστεύει στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα και δικαίωμά του είναι και καλά κάνει. Κι εμένα μ’ αρέσει μια θρησκεία που λέει «άμα έχεις δύο χιτώνες δώσε τον ένα» και ο ιδρυτής της βάραγε τους ξεφτίλες εμπόρους με το φραγγέλιο. Άλλο αυτό όμως κι άλλο η οργανωμένη εκκλησία, την οποία οι συμπατριώτες μας τη γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Για λόγους πολλούς και διάφορους, δεν φτάνει όλο το Newpost να τους απαριθμήσουμε. Και για έναν ακόμη, πολύ σημαντικό, που τον σκέφτηκα χτες την ώρα που έβλεπα Βουλή:
Έχετε δει έστω και έναν παπά, αυτά τα χρόνια της γαμημένης κρίσης, να ψάχνει στα σκουπίδια;
Όταν τον δούμε, ενδέχεται η οργανωμένη εκκλησία να αποκτήσει ξανά μια θέση στην καρδιά των Ελλήνων και των Ελληνίδων!
- από το newpost.gr
