Για την Καταλονία. Και όχι μόνο...

της Μαρίας Δεδούση

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Ανδρέας Μπελιμπασάκης ζούσε στο Βελιγράδι.
Μια ομάδα από πολύ αξιόλογους και πολύ καταρτισμένους ανθρώπους κι ανάμεσά τους εγώ σαν τελευταίος τροχός της αμάξης, αν και αυτό στις ομάδες είναι μια έκφραση που απεχθάνομαι, ζούσαμε κυριολεκτικά σ' ένα στενόμακρο “τυφλό” δωμάτιο στον πρώτο όροφο του μακρόστενου κτηρίου που στεγάζει τον ΑΝΤ1, στο Μαρούσι. Μαέστρος της ομάδας ο Γιώργος Βλαβιανός, μεγάλη τύχη...
Ήμασταν οι διεθνατζήδες και στα χέρια μας είχαμε ένα από τα πιο περίπλοκα θέματα της σύγχρονης ιστορίας..
Με τον Αντρέα κάποιος απ’ όλους μας μιλούσε καθημερινά.
Ήταν ο άνθρωπός μας στο ένα από τα μάτια του κυκλώνα.
Στα άλλα μάτια δεν είχαμε μόνιμους ανθρώπους, πήγαιναν όμως κατά καιρούς, ο Νικόλας Βαφειάδης, η Άννα Μπούτου, να μην πω όλα τα ονόματα δεν είναι θεατρική παράσταση εδώ, στο Σαράγιεβο, στη Σρεμπρένιτσα, στην πρώτη γραμμή, παντού.
Δεν είχε ίντερνετς τότε.

- διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ agitatoras ΕΔΩ