Αγρια νεολαία

Γράφει ο Δημήτρης Μανιάτης*

Συναυλία για την κρατούμενη Ηριάννα: είκοσι πέντε χιλιάδες κόσμου. Διαφήμιση μηδέν. Χορηγοί ούτε κατά διάνοια. Ο αφρός του σημερινού μουσικού τοπίου εκεί. Το μήνυμα δυνατό. Και βαθύτερο και από την ίδια την έννοια της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συμβολής στον αγώνα του κοριτσιού.

Τα πράγματα συχνά εκτυλίσσονται ερήμην μας. Οι γενιές των τριάντα και κάτω, επινοητικές και αυτοσχεδιαστικές. Πολύπλοκες και ρομαντικές, επιλέγουν και οργανώνονται κάτω από τη μύτη των κομμάτων, των παραδοσιακών ΜΜΕ.

Παιδιά που ξέρουν γλώσσες. Ταξιδεύουν. Αν η μισή τους γενιά παραμένει εδώ, προσδοκώντας.. ένα θαύμα, ημιαπασχολούμενη ή ημιάνεργη, η άλλη μισή είναι έξω. Μιλούν τα βράδια από το Ιντερνετ ή με όλους τους φτηνούς και γρήγορους τρόπους. Το νέο χώμα τους είναι υπερτοπικό. Οι νέες συγκινήσεις είναι συχνά εκτός.

Την ίδια ώρα που το πολιτικό σύστημα δεν έχει ιδέα της κληρονομιάς της χώρας, το πιο νέο κομμάτι ξαναπιάνει τους μεγάλους του νεοελληνικού σχηματισμού. Στο θέατρο πια βλέπεις ή ακούς κείμενα του Μιχάλη Μητσάκη, του Βιζυηνού, του Βουτυρά ή του Θεοτόκη. Οι νέοι τραγουδοποιοί πιάνουν το νήμα του Νίκου Παπάζογλου, του Σαββόπουλου.

Δημήτρης Μυστακίδης. Γιάννης Αγγελάκας. Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Χαΐνης Αποστολάκης. Και οι τέσσερις ήταν στην συναυλία για την Ηριάννα. Φοίβος Δεληβοριάς. Νατάσσα Μποφίλιου. Κι αυτοί.

Μια συναυλία ήταν, θα πείτε. Μπορεί οι πολλοί να μην είχαν ιδέα τι σκοπό είχε. Να πήγαν με την απολιτίκ φαρέτρα ενός Λυκαβηττού α λα '80. Οπως τότε η νεολαία ανέβαινε για τις συναυλίες του Ντεφιού και χόρευε με τον Μανώλη Αγγελόπουλο, έτσι και τώρα βρέθηκε στη συναυλία για την Ηριάννα.

Το νούμερο όμως είναι μεγάλο. Ο παλμός και τα συνθήματα ήταν εκεί. Σχεδόν μια δεκαετία από το 2008 η νέα πολιτικοποίηση μοιάζει να έχει κάνει μια σπειροειδή κίνηση. Σαν να έχει επιστρέψει με δίνη στις αρχικές της εστίες. Τώρα δεν έχουν τον πρώτο λόγο οι πολιτικές νεολαίες αλλά οι δικτυωμένες κοινότητες που ξεσπούν ή οργανώνονται συχνά χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι. Οι νέοι συχνά δεν βρίσκονται. Είναι όμως αρκετό να δοθεί το σήμα και να αθροιστούν με πολιτιστική πρόφαση. Και είναι όλο και πιο συχνό να ακούς συνθήματα που κάποτε αποτελούσαν κτήμα του στενού αντιεξουσιαστικού χώρου. Παρέες που πίνουν φτηνές μπίρες σε πλατείες, μοιάζουν με εν δυνάμει διαδηλώσεις. Χωρίς καν την παλιά τελετουργία. Τα όρια του Πολιτικού διαχέονται μέσα στην πόλη και τις μαζώξεις της νεολαίας που δεν είναι ακριβώς άγρια σαν των Μολυβένιων Χρόνων της Ιταλίας ή σαν των Μάηδων της Δυτικής Ευρώπης. Δεν είναι όμως και προβλεπόμενη.
- το κείμενο του Δ. Μανιάτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα (30/9/2017)