Και οι σκέψεις με κατακλύζουν...
Ηρωίδα? Τρελή? Γραφική? Απελπισμενη? Με πολιτικές/συνδικαλιστικές φιλοδοξίες?
Εύλογο το ερώτημα. Ομως θα σας απογοητεύσω! Τιποτα απο ολα αυτά!
Τίποτε άλλο πέρα απο εναν απέραντο θυμό, που εδω και μήνες με τυραννάει για την καταστροφή στην οποία οδηγούν το Ταμείο μας, διαπράττοντας "εγκλημα εκ προμελέτης" διαδοχικές κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων, νταβατζήδες εργοδότες της ενημέρωσης, με την συνδρομη-συνειδητά ή ασυνείδητα, η ιστορία θα το κρινει- των συνδικαλιστικών μας ηγεσιών..
Και ολοι εμεις οι υπόλοιποι, η πλατιά μάζα του κλάδου, άμοιροι ευθυνών? Ή οπως λέει κι ο ποιητής
"Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ισως κάποιο θάμα".
Ε λοιπον, εγω συνάδελφοι και συναδέλφισσες δεν μπορω να νιωθω τον εαυτό μου Δειλό, Μοιραίο και Αβουλο.
Και η Αληθεια είναι οτι δεν προσμένω καποιο Θαμα.
Απλα σε κάποιες ιστορικές στιγμές-και οι μερες που ζουμε θα καταγραφούν με μαύρο χρώμα στην ιστορία του κλαδου μας- καλείσαι να κονταροχτυπηθείς με τη συνείδησή σου, με τη δική σου μικρή ιστορια, με την κληρονομιά που θες να αφήσεις στο παιδί σου.
Καλείσαι λοιπον να πάρεις ΘΕΣΗ και σίγουρα δεν αποτελεί ΘΕΣΗ το να κλείνεις τα μάτια στην ισοπέδωση του κλάδου σου, ενος κλάδου επιφορτισμένου με βαρια αποστολή, "κοινωνικό λειτούργημα ενημερωσης".
Ο εμπαιγμός και η ταπείνωση του κλάδου μας δεν θα είναι μόνο δικη μας ΗΤΤΑ, θα είναι ΗΤΤΑ και του οποιου κωλοβού μορφώματος Δημοκρατιας στον τοπο μας.
Αυτες οι σκέψεις με έπνιξαν το πρωι της Πέμπτης, οταν επιστρέφοντας μετα απο μια σύντομη επίσκεψη στο Δουβλινο ξύπνησα και η απόφαση ηταν ηδη ειλημμένη.
Παίρνω ΘΕΣΗ. Κατεβαίνω κι εγω στην Απεργία Πεινας κι ας μην φοβάμαι πια τιποτα κι ας μην ελπίζω πια σε τιποτα.
Και θα μου μεινει η απορια. Επαιξε αραγε και το Δουβλίνο το ρόλο του σ'αυτο . Και εκείνη η επίσκεψη στο Ταχυδρομείο, Αρχηγείο της Αιματηρης Εξέγερσης του 1916 κατα των αγγλων κατακτητών? Ισως. Ποιος ξέρει...
- από το facebook της Μαρίνας Βήχου που μαζί με τις Αφροδίτη Υψηλάντη, Τζώρτζια Κοντράρου, Ελένη Αδριανού και Ευαγγελία Πατεράκη, κατέβηκαν σε απεργία πείνας λέγοντας «όχι» στη διάλυση του Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμου Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ)