➜
Ένα απ’ αυτά είναι και το ραδιόφωνο. Όπου πρωτοάρχισα να κάνω εκπομπές από τα είκοσι τρία μου, στην ΕΡΤ (τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικοί σταθμοί), όταν ακόμα υπηρετούσα τη θητεία μου στην Αεροπορία. Κράτησε χρόνια αυτή η κολόνια, καμιά δεκαπενταριά με κάποια διαλείμματα, και πέρασα διαδοχικά και από τα τρία προγράμματα..
της δημόσιας ραδιοφωνίας, με εκπομπές λόγου και μουσικής, ηχογραφημένες και ζωντανές, μόνος ή με συνεργάτες (Αλέξης Ζήρας, Κώστας Μαζάνης, Θοδωρής Μανίκας, Νίκος Κυπουργός). Για να συνεχίσω αργότερα στον Eν Λευκώ, στο Kανάλι 1, τα τελευταία τέσσερα χρόνια Στο Κόκκινο, και πρόσφατα στο Ραδιόφωνο 24/7.
➜
Ειδικά σήμερα, με την ανεργία που μαστίζει τον τόπο, μια δουλειά στο ραδιόφωνο είναι από μόνη της άξια ευγνωμοσύνης. Επιπλέον, έχω την ελευθερία να λέω σχεδόν ό,τι θέλω, και να ασχολούμαι με τα ενδιαφέροντά μου (κυρίως πολιτιστικά θέματα). Πόσοι σ’ αυτή τη ζωή, και αυτή την εποχή, κάνουν ό,τι αγαπάνε ― ή, αλλιώς, αγαπάνε ό,τι κάνουν; Μια καθημερινή ζωντανή εκπομπή είναι πολλά πράγματα μαζί: βήμα λόγου και έκφρασης, ισχύς και εξουσία, ψυχοθεραπεία και εκτόνωση, εξωστρέφεια σε καιρούς ιδιώτευσης και άνοιγμα στον κόσμο.
➜
Στην περίπτωσή μου, μερικά από τα παραπάνω είναι άκρως απαραίτητα. Όταν έχεις δημοσιεύσει πάνω από είκοσι πέντε βιβλία, και άρα έχεις περάσει εκατό χρόνια μοναξιάς σε ένα γραφείο, το να απευθύνεσαι μέσω μικροφώνου σε ένα ακροατήριο δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών (σε αντίθεση με τον γραπτό Τύπο ή τους διαδικτυακούς ραδιοσταθμούς, τα ερτζιανά εξακολουθούν να έχουν εξαιρετικά πλατύ κοινό), παραμένει θείο δώρο.
➜
Επίσης, όταν είσαι εκ φύσεως τρομερά αγχώδης και τεντωμένος όσο η χορδή ενός τόξου, η υπερένταση που βιώνεις μες στο στούντιο, σε βοηθάει να ξοδέψεις την υπερβολική σου ενέργεια, που αλλιώς θα βασάνιζε και εσένα και τους οικείους σου. Όσο για τους επαίνους που σου επιδαψιλεύουν οι ακροάτριες και οι ακροατές, σε κάνουν και νιώθεις όχι μόνο ικανός και χρήσιμος, αλλά και απολύτως ταιριαστός με τη θέση σου, σαν κουμπί κουμπωμένο. Σπάνια τύχη! Το να αισθάνεσαι απλώς ευγνώμων γι’ αυτήν, ίσως είναι πολύ λίγο.
-από το facebook του Βαγγέλη Ραπτόπουλου
