Ένα μυρμήγκιασμα στην πλάτη καθώς το λεωφορείο ανεβαίνει τις στροφές της Μετούλα και πλησιάζει τους οπωρώνες ακριβώς κάτω από τη μπλε γραμμή του ΟΗΕ που χωρίζει τον συνοριακό ισραηλινό οικισμό από το λιβανέζικο χωριό Καφάρ Κιλά. Εκεί έκανες το τελευταίο τηλεοπτικό σταντ απ, με το μικρόφωνο στο χέρι και φόντο τις σημαίες της Χεζμπολά που κυμάτιζαν στην απογευματινή αύρα από το βουνό, κλείνοντας την αποστολή στον «Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου» πριν από έντεκα χρόνια. Τα χωράφια, άδεια τώρα από τανκς και κανόνια, αλλού πράσινα κι αλλού θερισμένα, λάμπουν κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Η κίνηση λιγοστή,.. άδειος ο δρόμος προς το προκεχωρημένο φυλάκιο- και το σημαντικότερο ούτε σειρήνες, ούτε εκρήξεις. Όμως η ανατριχίλα δεν λέει να φύγει.
Παρ’ ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ισοπαλία», εκείνη η ασύμμετρη αναμέτρηση με τη Χεζμπολά ήταν ένας από τους χειρότερους πολέμους για το Ισραήλ, στην ατέλειωτη σύγκρουση λαών, θρησκειών, συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Κι αυτό γιατί ανέδειξε πόσο ανέτοιμη ήταν η χώρα, μα κυρίως πόσο υποτίμησε τον αντίπαλο, τη σιιτική οργάνωση που αποτελεί κράτος εν κράτει στο Λίβανο με την αμέριστη υποστήριξη της Τεχεράνης.
Προσπαθείς να θυμηθείς πώς ήταν εκείνη η τελευταία αποφώνηση, κάτι σαν «οι σημαίες της Χεζμπολά θα εξαφανιστούν από τα σύνορα είχε πει η ισραηλινή κυβέρνηση όταν ξεκινούσε ο πόλεμος, αλλά ένα μήνα μετά, με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, οι σημαίες της οργάνωσης παραμένουν στα σύνορα με το Ισραήλ». Και κοίτα να δεις, στην ενημέρωση που κάνει τώρα ο ισραηλινός στρατός, πάλι μιλά για την «πρόκληση της σημαίας» υπό τα βλέμματα των κυανοκράνων. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Στη μεγάλη, διακλαδική άσκηση που έκαναν πριν από έναν μήνα οι Ισραηλινοί δοκίμασαν νέες τακτικές με βάση τα επώδυνα μαθήματα εκείνου του καλοκαιριού. Στην απέναντι πλευρά, η Χεζμπολά ανοικοδόμησε τα γκρεμισμένα σπίτια όπως είχε υποσχεθεί, μόνο που τώρα τα περισσότερα διαθέτουν υπόγεια, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, και ένα ευρύ δίκτυο τούνελ - όπως επιμένουν οι Ισραηλινοί.
Καθώς βγαίνουμε στην εθνική οδό προς τη Χάιφα, το μούδιασμα επιστρέφει κι είναι πιο δυνατό. Εδώ ήταν που έβγαινες άρον άρον από το αυτοκίνητο και έτρεχες να καλυφθείς καθώς στρίγκλιζαν οι σειρήνες. Λίγο παρακάτω, την άλλη φορά, ο οδηγός πάτησε γκάζι, αλλάζοντας τις πιθανότητες ή μήπως την ποιότητα του κινδύνου; Και τι ήταν ο δικός σου κίνδυνος, τίποτα παραπάνω από μια σταγόνα στον ωκεανό του ανθρώπινου πόνου και του αίματος.
Τότε έπεφταν ρουκέτες Κατιούσα. Την επόμενη φορά μάλλον δεν θα είναι τόσο «πρωτόγονα» τα βλήματα των μεν, ούτε τόσο «συγκρατημένοι» οι δε. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το σκέφτεσαι αυτό, αναρωτιέσαι με τρόμο μήπως προσδοκάς τον επόμενο πόλεμο, εξαρτημένος από την αδρεναλίνη αλλά -κυρίως- εθισμένος στη βία που έχει πολλά πρόσωπα, αλλά εδώ στο Ισραήλ, στη Μέση Ανατολή δεν χρειάζεται καν προσχήματα.
- από την εφημερίδα ΑΥΓΗ
