Το ντοκιμαντέρ «Sea Sorrow» («Τα δεινά της θάλασσας»), που πρωτοπαρουσιάστηκε.. στις Κάνες τον περασμένο Μάιο, αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της βραβευμένης με Όσκαρ Βρετανίδας ηθοποιού. Συνδυάζοντας το παρόν με το παρελθόν, η δημιουργός κάνει αναφορές στην ιστορία των προσφύγων στην Ευρώπη από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Όπως εξηγεί η ίδια στην Μ. Κουζινοπούλου, «δεν είναι μια διδακτική ταινία», αλλά μέσα από το ντοκιμαντέρ δίνει έμφαση σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα, όπως ότι τη δεκαετία του 1930 η Βρετανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και η Αμερική, αρνήθηκαν να δώσουν βίζα σε εβραϊκές οικογένειες που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα, «παρά το γεγονός ότι ήξεραν ότι οι Εβραίοι θα στέλνονταν στα στρατόπεδα θανάτου. Οπότε οι χώρες αυτές ήταν υπεύθυνες για τους θανάτους εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων». Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη νίκη ενάντια στο φασισμό, συνεχίζει, «υπήρξε μια συμφωνία μεταξύ των χωρών να θεσπίσουν μια νομοθεσία που θα υποχρέωνε τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν το νόμο και να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες». Σήμερα όμως, παρατηρεί η Βανέσας Ρεντγκρέιβ ότι «πολλοί λίγοι πολιτικοί γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται για τα τρομακτικά μαθήματα του Β' Παγκοσμίου πολέμου».
Στο ντοκιμαντέρ της η Βανέσα Ρεντγκρέιβ επιστρατεύει ακτιβιστές και καλλιτέχνες από τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία και την Ελλάδα, για να μιλήσουν για την προσφυγική κρίση. Ανάμεσά τους ο Ρέιφ Φάινς και η Έμα Τόμσον. Ο Ρέιφ Φάινς, εξάλλου, διαβάζει και μια σκηνή από την «Τρικυμία», το σεξπιρικό έργο που «δάνεισε» στο ντοκιμαντέρ και τον τίτλο «Sea Sorrow». Οι στίχοι αυτοί «αποτυπώνουν επακριβώς την τραγωδία των προσφύγων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την άγρια φτώχεια, αλλά πνίγονται στη θάλασσα», όπως εξηγεί η κ. Ρεντγκρέιβ.
