Η λέξη «διασκεδαστικός» είναι αυτή που περιγράφει καλύτερα (και ευγενικότερα) απ’ όλες τις άλλες τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη. Η λέξη αυτή αποσπάστηκε από τα λεξικά και, σταδιακά, προσκολλήθηκε ως αρμόζον επίθετο στο δημόσιο προφίλ του ανδρός∙ για να στερεωθεί εν τέλει, ως ο πλέον ευγενής χαρακτηρισμός του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, (δίπλα στον… αγενέστατο λαϊκό χαρακτηρισμό «Κούλης», που ανέκαθεν τον συνόδευε), όταν προ ημερών ολοκλήρωνε μια αξιοθαύμαστη φαντασμαγορία ξεκαρδιστικών γκαγκς που ξεπερνούσαν τα αντίστοιχα του Ζακ Τατί, καθώς και του Ρόουαν Άτκινσον, του επονομαζόμενου και Mr Bean: δοκίμαζε το βαθμό ρύπανσης του Σαρωνικού, σκύβοντας και βουτώντας ένα.. βαμβάκι σε πετρελαιοκηλίδα ● χαιρετούσε τις κούκλες στις βιτρίνες υποδυόμενος (!) τον χαζό πολιτικό ● Ευχόταν «καλή ευρωπαϊκή πορεία» στον αποκλεισμένο από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ΠΑΟΚ… Και όλα αυτά on camera…
Η κάμερα, όπως ο καθρέφτης του Αντρέ Μπρετόν «είναι ένας θαυμαστός μάρτυρας που αλλάζει συνεχώς. Δίνει τα στοιχεία με ηρεμία και δύναμη αλλά, όταν έχει πάψει να μιλάει, μπορείς να δεις πως όλα ήταν λάθος. Είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας». Απ’ αυτή την άποψη, ο διασκεδαστικός Κυριάκος Μητσοτάκης που, τελευταία, απολαμβάνουμε on camera είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας του, ένα διασκεδαστικό λάθος…
*****
Αντίθετα, η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του, της πολιτικής του αλήθειας, που θέλοντας και μη μας ενδιαφέρει (εν δυνάμει πρωθυπουργός υποτίθεται ότι είναι ο άνθρωπος), αντανακλάται στη ρητορική του ανδρός. Καθώς, λοιπόν, δηλώνει «ο Άδωνης δεν εκφράζει ακραίες θέσεις, είναι προσωπική μου επιλογή», και αμέσως μετά «η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση», η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του γίνεται απειλητική: ένα τρομακτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός on camera!..
«Στην τηλεόραση πρέπει να κολακεύεις διαρκώς την επίφοβη μάζα με την κολοσσιαία δύναμη, την οποία ο Φρόυντ εξέλαβε λανθασμένα σαν επαναστατικότητα, ενώ δεν είναι παρά η χυδαιότητα εν πλήρει - καταστροφική – δράσει», έλεγε ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης. Έ, λοιπόν, ο διασκεδαστικός αυτός τύπος, (υπό την επιρροή της… προσωπικής του επιλογής, προφανώς) το παίζει μαζάνθρωπος. Αλλά ο γνήσιος δημοκράτης δεν μπορεί να είναι μαζάνθρωπος, ούτε καν να τον παριστάνει: «Μαζάνθρωπος είναι ο εν δυνάμει φασίστας, θα πει ο Μαρκούζε, ο πρώτος που θα επισημάνει τη δυνατότητα που προσφέρουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στους εξουσιαστές να παριστάνουν τους δημοκράτες ανέξοδα μεταθέτοντας τα δικτατορικά καθήκοντα στη μάζα…
Από την άλλη, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα ακροδεξιά… μαζανθρωπικά δεν ειπώθηκαν από τον αρχηγό της Ν.Δ, αλλά διαβάστηκαν. Στο υπερσύγχρονο autocue που, σύμφωνα με τον «Βηματοδότη», είχε στηθεί από τους επικοινωνιολόγους του «για να προστατεύει τον ομιλητή και να τον κάνει να φαίνεται (τουλάχιστον τηλεοπτικώς) άνετος και ότι τα λέει απ' έξω»…
*****
Αν είναι έτσι, η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη (μέσω της on camera ρητορικής του) δεν είναι παρά η selfie ενός πολιτικού που άγεται και φέρεται από τις επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των εναλλασσόμενων συμβούλων του – προεξαρχούσης της… προσωπικής του επιλογής. Επί το λαϊκότερον, πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας, μια ασύμμετρη απειλή: ένα τρομακτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος.
Όπως και να ‘χει, είτε διασκεδαστικό, είτε επικίνδυνο, αυτό το «λάθος» είναι ο πολιτικός εκφραστής της συντηρητικής παράταξης, ο αντικειμενικός εκφραστής της κυρίαρχης οικονομικής τάξης και των ιδεών της. Και αν, όπως υποστήριζε ο Μαρξ, σε κάθε ιστορική φάση οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης, τότε η παρούσα κυρίαρχη τάξη εμφορείται από ιδέες που συνιστούν μια σαφή απειλή για τα λαϊκά στρώματα, ένα εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος.
Ευτυχώς που μεσολαβεί ο Γκράμσι και το διορθώνει διασκεδάζοντάς το, όπως, περίπου, κι εμείς: η ιδεολογική κυριαρχία της οικονομικά κυρίαρχης τάξης δεν είναι παρά µια μεταβαλλόμενη ισορροπία. (......) Συχνά διάκειται εχθρικά όχι µόνον προς τους ταξικούς εχθρούς της κυρίαρχης οικονομικά τάξης, αλλά και προς κάποια στρώματα της ίδιας της κυρίαρχης τάξης, μεταθέτοντας συνεχώς την κριτική της από 'δώ εκεί, σε ένα αέναο σούρτα – φέρτα. Πότε Μακρόν, πότε… Άδωνης
*Το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ της Κυριακής
- πηγή: restaro
