Δίνεις μια συνέντευξη δύο σελίδων όπου μιλάς σε δημοσιογράφο που εκτιμάς για τη δουλειά σου, αλλα και για τον Ντίλαν, τον Σαββόπουλο, το "Άξιον Εστί", τον Ρούφους Γουέινράιτ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, τα τάλεντ σόου, το γκρεμοτσακισμένο αλλά ανίκητο σύστημα, την μουσική σκηνή -όλα αυτά ειλικρινώς και όπως θα τα έλεγες σε φίλους σου- και η "αντικειμενική" εφημερίδα σου βάζει πρωτοσέλιδο τίτλο που εξυπηρετεί χοντροκομμένα την πολιτική γραμμή της. Σε άλλους μπορεί να αρέσει να..
χρησιμοποιούνται για τον ένα ή τον άλλο σκοπό. Εμένα μου προκαλεί ναυτία. Δεν θέλω να είμαι παράγων, φιλοκυβερνητικός ή αντικυβερνητικός.Θέλω να είμαι μόνο καλλιτέχνης, με μόνη εξουσία στο έργο μου και στην ελευθερία των απόψεών μου.
Και δεν ξέρω ποιος σέβεται λιγότερο την ελευθερία αυτή: ο στρατευμένος που τυφλωμένα την στοχοποιεί ή ο στρατηγός που κυνικά την χρησιμοποιεί για τους στόχους του; Χωρίς τον δεύτερο πάντως, δεν θα υπήρχε ο πρώτος.
