Μια εξαίρεση, για τον Μάκη Μηλάτο

Από τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος, ακολουθώ πιστά δύο βασικές αρχές: ποτέ δεν σπάμε και δεν καταψηφίζουμε απεργία και ποτέ δεν επαινούμε, ούτε δημόσια ούτε ιδιωτικά, διευθυντές.
Όσον αφορά το πρώτο μάλλον δεν διατρέχω κίνδυνο, όσο έχω σώα τα φρένα. Όσον αφορά το δεύτερο, ελπίζω ότι θα μου συγχωρεθεί μια εξαίρεση: ο Μάκης Μηλάτος, που παραιτήθηκε σήμερα και δημόσια από τη θέση αυτή στον 105,5 στο Κόκκινο, υπήρξε μια εξαιρετικά ιδιαίτερη περίπτωση στους 9 μήνες που είχε αυτή τη θέση.
Ξεκίνησε λέγοντας ότι θα παραιτηθεί εάν δεν τηρηθούν κάποιες δεσμεύσεις από την εργοδοσία και το έκανε πράξη. Στο ενδιάμεσο άκουγε τα προβλήματα των εργαζομένων, ήταν σαφής και ειλικρινής στο πού μπορεί να δώσει λύση και πάντοτε διαθέσιμος να προσπαθήσει.. για τα υπόλοιπα. Άκουγε και -χαρακτηριστικό σπάνιο στον κλάδο- ουδέποτε εμπορεύτηκε φίδια.
Όταν βεβαιώθηκε ότι οι δεσμεύσεις δεν θα τηρηθούν, δεν άλλαξε κασέτα, δεν ερωτεύτηκε το διευθυντικό γραφείο του (κίνδυνος τον οποίον διατρέχει όποιος μπει σε τέτοιο) και έφυγε, διατηρώντας ανέπαφη την κατάκτηση να σου λέει καλημέρα και να μην κοιτάς να δεις αν νύχτωσε. Επίσης, έβαζε και πάρα πολύ ωραία μουσική.

Τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους στον σταθμό παραμένουν ολάνοιχτα κι από τη μεριά μου δεν θα πάψω να υποστηρίζω ότι η συλλογική δύναμη των εργαζομένων είναι η μόνη που μπορεί να δώσει λύση σε αυτά. Ωστόσο, θα θεωρούσα άδικο να μην ειπωθεί ότι τους τελευταίους 9 μήνες, είχαμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ιδιαίτερα αξιοπρεπή, ευγενή, ειλικρινή και με αίσθηση του δικαίου. Εύχομαι να συνεχίσει να βάζει τόσο ωραία μουσική στο μέλλον και να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να κάνει τον διευθυντή για κανέναν εργοδότη.
Όπως η ελευθερία, έτσι και οι καλύτερες προθέσεις, στον καπιταλισμό σταματάνε στην πύλη του εργοστασίου...
- από το facebook του δημοσιογράφου Γιάννη Ανδρουλιδάκη