Με πετάξανε στο δρόμο! Έτσι, ορθά – κοφτά! Έτσι ξαφνικά! «Η εταιρεία δεν έχει αντικείμενο εργασίας», μου λένε. Ποιοι είναι αυτοί που μου το λένε; Αυτοί που πριν από λίγο καιρό μου έλεγαν να «βάλω πλάτη» για να σωθεί η εταιρεία. Είχα δικαιώματα που ήταν δυσβάστακτα μάλλον γι’ αυτούς. Συλλογική Σύμβαση είχα που εξασφάλιζε έναν κατώτατο μισθό. Είχα απαιτήσει μαζί με το σωματείο μου και το είχα καταφέρει, όλοι οι εργαζόμενοι στα πρακτορεία διακίνησης του Τύπου να έχουν μόνιμη.. και σταθερή δουλειά. Είχαμε πετάξει έξω δηλαδή τους εργολάβους (δουλέμπορους τους αποκαλεί το ταξικό μου σωματείο). Έτσι, λοιπόν, για να σωθεί η εταιρεία, μου μειώσανε και το μισθό, χωρίς να με ρωτήσουν βέβαια. Μου το επιβάλλανε. Φρόντισε η κυβέρνηση γι’ αυτό. Μου τον μειώσανε νόμιμα!
Ο μόνος είμαι; Οχι. Αν κοιτάξω γύρω μου βλέπω τους συναδέλφους στο διπλανό πιεστήριο που τυπώνει εφημερίδες, συμβάλλοντας βέβαια κι αυτό στη δημοκρατία, που είναι απλήρωτοι για σχεδόν 5 μήνες! Η ιστορία τους μοιάζει με τη δική μου. Εβαλαν κι αυτοί πλάτη. Ούτε αυτούς τους ρώτησαν. Και πάλι όμως το πιεστήριο «δεν έχει αντικείμενο εργασίας». Πιο δίπλα υπάρχει κι άλλο πιεστήριο. Εκεί έχει πολλή δουλειά. Αλλά κάτι δεν πάει καλά. Αν κοιτάξεις τα πρόσωπα των συναδέλφων που δουλεύουν εκεί το καταλαβαίνεις εύκολα. Πώς μπορεί άραγε να είναι το πρόσωπο ενός εργάτη που οι 16 ώρες του 24ώρου του είναι στη δουλειά; Αυτοί οι συνάδελφοι δεν είναι ούτε άνεργοι ούτε απλήρωτοι. Εβαλαν και αυτοί «πλάτη». Δεν έχουν Συλλογική Σύμβαση, δεν πληρώνονται υπερωρίες, δουλεύουν μέσω των δουλεμπόρων.
Λίγο πιο δίπλα είναι το «ανταγωνιστικό» (έτσι αυτοαποκαλούνται μεταξύ τους τα αφεντικά) πρακτορείο διακίνησης του Τύπου. Είναι αυτό που πήρε όλη τη δουλειά. Τυχεροί οι συνάδελφοι εκεί. `Η όχι; Δουλειά, πολλή δουλειά. Αλλά οι εργάτες δεν φτάνουν. Τη λύση και πάλι τη δίνει ο δουλέμπορος. Φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Μα καλά, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, αφού το ανταγωνιστικό πρακτορείο έκλεισε και έχει έτοιμους εξειδικευμένους εργάτες, γιατί δεν παίρνει αυτούς στη δουλειά και προτιμά τον εργολάβο; Αυτήν την ερώτηση μπορεί να την κάνει ένας εργάτης, ο καπιταλιστής όμως την έχει λυμένη στο μυαλό του. Το ταξικό του συμφέρον επιτάσσει να έχει εργάτες χωρίς δικαιώματα. Να τους έχει όποτε, όταν, όσο θέλει, χωρίς καμία άλλη υποχρέωση.
Πρέπει να στείλω μήνυμα; Πρέπει. Σε ποιους; Ενα μήνυμα πρέπει να στείλω στον εργοδότη μου. Σε αυτόν που με θεωρεί αναλώσιμο είδος, χωρίς ανάγκες. Σε αυτόν που θεώρησε πολύ φυσικό να αφήσει το μαγαζί και τους εργαζόμενους στον τόπο και να κινήσει για άλλες πολιτείες, που θα του δώσουν πιο πολλά κέρδη. Σε αυτόν που θεωρεί ότι δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μου και δηλώνει πτώχευση. Εγώ ξέρω ότι αυτός που είναι πτωχευμένος δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Αυτός όμως έχει! Εξασφαλισμένος είναι αυτός και οι επόμενες γενιές του, να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Προϋπόθεση όμως είναι να με πετάξει στο δρόμο.
Θα στείλω κι άλλο μήνυμα. Στην κυβέρνηση. Σε αυτήν την κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει το αντεργατικό νομικό πλαίσιο που έστησαν οι προηγούμενες, αλλά αντίθετα το διεύρυνε και το έκανε ευνοϊκότερο για να εξασφαλίσει τις τράπεζες και τα κέρδη των επιχειρηματιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντίδρασή της στο γεγονός ότι αυτή τη στιγμή είναι στο δρόμο 250 εργαζόμενοι της «Ευρώπης», ήταν να στείλει ερώτηση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού για την τυχόν ύπαρξη μονοπωλίου στη διακίνηση του Τύπου. Επίσης, χαρακτηριστικό στην ταξική προσέγγιση της κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι σε αυτό το κείμενο δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη «εργαζόμενος». Εβγαζε όμως μια αγωνία. Ποια ήταν; Το εάν οι εκδότες – μεγαλοκαναλάρχες – μεγαλοκατασκευαστές – εφοπλιστές θα έχουν ποιοτικές υπηρεσίες και απρόσκοπτη πρόσβαση στη διακίνηση των εντύπων τους. Πλουραλισμός, πολυφωνία, δημοκρατία και εδώ.
Μόλις προχτές ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε ένα εργοστάσιο στην ίδια περιοχή, για να διαφημίσει τη «δίκαιη ανάπτυξη». Μάλλον δεν θα προλάβαινε να περάσει και από εδώ να του λέγαμε πώς νιώθουμε εμείς αυτήν την «ανάπτυξη».
Μπορώ να βγάλω συμπεράσματα. Αυτή η δημοκρατία τελικά δεν είναι για εμένα. Σταματάει έξω από τα εργοστάσια. Εκεί ο νόμος που βασιλεύει είναι αυτός του αφεντικού. Αυτή η πολυφωνία και ο πλουραλισμός που κλίνουν σε όλες τις πτώσεις, είναι τελικά ό,τι πιο μονότονο και μονόφωνο υπάρχει.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει πολυφωνία όταν αυτοί που κατέχουν τα μέσα ενημέρωσης είναι οι ίδιοι που κατέχουν τα εργοστάσια, τα ναυπηγεία, τα λιμάνια; Αυτοί δε λένε ότι οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια; Μα σε ένα σωρό εργοστάσια δεν έχει γίνει ούτε μια ώρα απεργία κι όμως έκλεισαν!
Πρέπει να αντιδράσω! Είναι αντικειμενική η ανάγκη να υπάρξει αντίδραση! Είναι επιτακτικό να υπάρξει απάντηση στη βαρβαρότητα. Ο αγώνας είναι η λύση. Ενας αγώνας που διεκδικεί το αυτονόητο: Δουλειά με δικαιώματα. Είναι όμως αγώνας που έρχεται σε σύγκρουση με το συμφέρον του εργοδότη. Το γνωρίζω. Γι’ αυτό και τον αμφισβητώ και αυτόν και την εξουσία του.
Στις 7 του Σεπτέμβρη θα απεργήσω. Έχω πολλούς λόγους για να το κάνω. Επειδή πρέπει να πάρουν απάντηση οι εκδότες, που παίζουν «παιχνίδια» στην πλάτη μου, ότι δεν είμαι το πρόσφορο έδαφος γι’ αυτούς. Επειδή από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι κανείς δεν μένει αλώβητος από αυτά τα «παιχνίδια» και ο μόνος λόγος που το κάνουν είναι να «ξεφορτωθούν» χρέη και εργαζόμενους με δικαιώματα. Επειδή ο εργάτης δεν γνωρίζει άλλον τρόπο πέρα από αυτόν, για να διεκδικήσει τη ζωή του.
Στις 7 του Σεπτέμβρη θα απεργήσω. Θα συναντηθώ στις πύλες της «Άργος» και της «Ευρώπης», της «Ίριδας» και της «Καθημερινής», με συναδέλφους που δουλεύουμε δίπλα και δε γνωριζόμαστε. Θα περιφρουρήσω τον αγώνα μου με νύχια και με δόντια. Θα κάνω ένα βήμα μπροστά στο να μάθω να τον οργανώνω καλύτερα, να πειθαρχώ στις αποφάσεις του ταξικού μου σωματείου, να μετράω τα αποτελέσματα σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια.
Σε αυτόν τον αγώνα χωράνε κι άλλοι! Οι εργαζόμενοι σε ΔΟΛ και «Πήγασο» είναι στην ίδια κατάσταση. Αναδεικνύεται η ανάγκη οι συνάδελφοι να προσπεράσουν τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες που όλον αυτόν τον καιρό έβγαζαν μπροστά τις αγωνίες των εκδοτών και τις έκαναν και αγωνίες των εργαζομένων. «Να μείνει ανοιχτό το μαγαζί για να μη χάσει την αξία του», έλεγαν σε συναδέλφους απλήρωτους για πολλούς μήνες. Το μαγαζί την αξία του δεν την έχασε, την έχασαν όμως οι εργαζόμενοι.
Σε αυτόν τον αγώνα χωράνε οι εργαζόμενοι στους εργολάβους. Δεν αξίζει σε εργάτες να περιμένουν κάθε απόγευμα στο τηλέφωνο για το αν θα έχουν μεροκάματο την επομένη. Δεν αξίζει να δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο! Ο αγώνας για δουλειά με δικαιώματα τούς αφορά στο μέγιστο βαθμό.
Στις 7 του Σεπτέμβρη θα απεργήσω. Είμαι ήδη κερδισμένος. Τους έχω αναγκάσει να με κοιτάξουν. Τους έχω φοβίσει. Θα τους δυσκολέψω κι άλλο. Θα συνεχίσω. Ο λόγος είναι το τεράστιο δίκιο μου. Όταν παλεύεις για το δίκιο έχεις τη σιγουριά και την ηρεμία ότι κάνεις το καθήκον σου. Αυτό κάνουμε κι εμείς, αυτό που μας επιτάσσει το καθήκον της τάξης μας και θα το κάνουμε μέχρι οι εργάτες να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν.
- πηγή: Ενωση Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών
