Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Όσοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα, ιδιαίτερα τις ρητορικές του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα, το πιθανότερο είναι να χάσουν τον μπούσουλα που οδηγεί στην κριτική θεώρηση των παρόντων κυβερνητικών προσώπων και πραγμάτων. Να βγουν εκτός χρόνου δηλαδή, και να.. καταλήξουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων πολιτικών δοκιμίων χωρίς παραλήπτες. Το έκαναν (το κάναμε) επί ΠΑΣΟΚ, κατά κόρον, οι αριστεροί αναλυτές και στοχαστές. Και εξακολουθούν να το κάνουν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη, και υπουργοί…
Η κυβερνητική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απέχει παρασάγγας από την ιδεολογική «πραγματικότητα» ΣΥΡΙΖΑ – δεν μπορούσε παρά να απέχει, από τη στιγμή που ο πρόεδρος του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας, τη μεγάλη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό – ιδεολογικό «θέλω» του κόμματός του για να υπηρετήσει, ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, το συμφέρον της χώρας, το λαϊκό, εάν θέλετε, συμφέρον. Ήταν μια γενναία πολιτική - ιδεολογική υπέρβαση που ναι, μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχες υπερβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (όπως η εγκατάλειψη των αντιευρωπαϊκών και αντινατοϊκών θέσεων του κόμματός του) στο πρωθυπουργικό του λυκαυγές. Σημειωτέον δε, ότι και στις δύο συγκρίσιμες περιπτώσεις, παρά τις χαώδεις διαφορές στο επίπεδο του εγχώριου και του διεθνούς περιβάλλοντος, οι «υπερβάσεις» των δύο ανδρών είχαν παρόμοια στόχευση, την αποτροπή της οικονομικής και γεωπολιτικής απομόνωσης της χώρας…
Ομοιότητες υπάρχουν
Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι ενώ η γενναία «υπέρβαση» Τσίπρα του χάρισε εθνική (και διεθνή) ηγετική ακτινοβολία, πράγμα που φάνηκε με την θριαμβευτική επανεκλογή του μετά τη «συνθηκολόγηση», δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός τους: τότε ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», περιέγραφε επακριβώς ο Ζαν Κατρεμέρ της Γαλλικής Liberation, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων. Αλλά ακόμα και τώρα, δύο χρόνια μετά, κάποιοι αμφισβητούν (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) ακόμα και τη ρητορική του πρωθυπουργού για έναν άλλο πρωθυπουργό: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…».
Μάλιστα: «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», μπορώ να υποστηρίξω εγώ: «χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοεί τους χαρισματικούς, πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, είναι η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…».
Πίσω απ’ τις πιρουέτες
Είδατε, το μόνο που αλλάζω είναι ότι στη θέση του Ανδρέα βάζω τον Αλέξη, ότι μεταφέρω την αφήγηση σε παρόντα χρόνο και ότι αφαιρώ τα εισαγωγικά από τη λέξη χαρισματικός, (αυτό διότι πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματι χαρισματικοί πολιτικοί ηγέτες και ότι ο Τσίπρας είναι τέτοιος). Και ευθύς αμέσως, έχουμε έναν Τσίπρα που «μοιάζει με τον Ανδρέα» μέσα σε ένα κείμενο που προσπαθεί να αποδείξει ότι όχι, καμιά σχέση, και ότι κακώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει credit στον Ανδρέα Παπανδρέου (και στο ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ) με το άρθρο του για τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ.
«Πολύ κακό για το τίποτα» θα μου πείτε, αλλά πίσω από τις επικοινωνιακές πιρουέτες που στήθηκαν γύρω από το (πολιτικά χρήσιμο, κατά τη γνώμη μου) άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα, φάνηκε και πάλι ο αντικατοπτρισμός της εποχής των… πλατφορμών: κάποιοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα, κι ακόμα την προσωπικότητα και τη ρητορική του ίδιου του πρωθυπουργού. Με αποτέλεσμα να χάνουν τον μπούσουλα που οδηγεί στην κριτική θεώρηση των παρόντων κυβερνητικών προσώπων και πραγμάτων. Να βγαίνουν εκτός χρόνου δηλαδή, και να καταλήγουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων κειμένων, που μοιάζουν αφόρητα αυτοκριτικά: «…Το κόμμα του, (σ. σ: το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) τέκνο της εποχής του, διολίσθησε επίσης. Και έγινε το ίδιο συστημικό κατεστημένο, αποκαθιστώντας τάχιστα τις σχέσεις του με τη μεγαλοαστική τάξη. Δημιουργώντας επιπλέον και νέους εκπροσώπους του κεφαλαίου…». Μάλιστα…
- αναδημοσίευση από το μπλογκ restaro
