Αμέτοχοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ για τα ίδια τους τα δικαιώματα...

Σήμερα έχουμε 24ωρη απεργία στα ΜΜΕ για το ασφαλιστικό των δημοσιογράφων και των εργαζόμενων στο χώρο. Εδώ και καιρό υπάρχει μια ασφυκτική κατάσταση, όπου ένα Ταμείο αφέθηκε να καταρρεύσει, αφού έχουμε την εξαιρετικά πρωτότυπη κατάσταση να εισφέρουν σ' αυτό, εδώ και καιρό, μόνο οι εργαζόμενοι, ενώ ο κανόνας στην ασφάλιση όλων είναι εργαζόμενοι- εργοδότες- κράτος. Το Ταμείο πλήρωσε επικουρικές συντάξεις και κάλυψε ιατροφαρμακευτικές ανάγκες με ένα δάνειο που δόθηκε από τον ΕΦΚΑ, την ώρα που το Δημόσιο οφείλει σ' αυτό το ταμείο περίπου 55-60 εκ. ευρώ. Σου χρωστάω δηλαδή 60, αλλά δεν σου τα.. αποδίδω, σου δίνω 10 δανεικά, με τους ανάλογους τόκους φυσικά, και σε κρατάω όμηρο.
Εδώ και μήνες γίνονται διαβουλεύσεις, όπου στο τραπέζι υπάρχει ουσιαστικά η "πρόταση Καπάκου", μια πρόταση στην οποία φάνηκε να συγκλίνουν οι εργοδότες (για την ακρίβεια ο εκπρόσωπος των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών, που δεν έχουν αδειοδοτηθεί όμως). Το Δ.Σ. λειτουργεί με τη μορφή μια δυαρχίας. Mε την πρόεδρο και το γενικό γραμματέα να "παίζουν" μόνοι τους και να έρχονται στο Δ.Σ. με τετελεσμένα, και απλώς για το τυπικόν του πράγματος ζητούν έγκριση, η οποία λαμβάνεται ακόμα και με ψήφους λιγότερες των 6 από τα 11 μέλη.
Οι δημοσιογράφοι εδώ και χρόνια είναι απαξιωμένοι στη συνείδηση του κόσμου. Ειδικά μετά την κρίση και την λαίλαπα των μνημονίων η εικόνα που έχει κυριαρχήσει είναι πως είναι απολογητές του κατεστημένου, κάτι που εδραιώθηκε από τους "πρόθυμους" του χώρου. Προφανώς δεν είναι το σύνολο των δημοσιογράφων έτσι. Αλλά στη μνήμη του κόσμου μένουν αυτά που γράφτηκαν για το "δίκαιο" ή το "αναγκαίο" των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Πώς περιμένεις ο κόσμος να βρει δίκαιο το αίτημά σου για τα ασφαλιστικά δικαιώματα, όταν αδιαφόρησες για τα δικά του. Επαναλαμβάνω δεν είναι το σύνολο των δημοσιογράφων αυτής της στάσης, αλλά υπήρξε από όλους μας ανοχή σ' αυτήν την αφ' υψηλού στάση απέναντι στην κοινωνία.
Οι ευθύνες των εκλεγμένων αντιπροσώπων στις Ενώσεις και στα Ταμεία είναι φυσικά πολύ μεγάλες, καθώς δεν γίνεται να βλέπεις το τρένο να έρχεται κατά πάνω σου κι εσύ να σφυρίζεις αδιάφορα (ή φιλάρεσκα) και να λες "ακόμα μακριά είναι, κάτι θα γίνει στο τέλος και θα γλυτώσουμε"). Δεν γίνεται επίσης να έχουν γίνει απίστευτες αλλαγές στο χώρο της ενημέρωσης με το διαδίκτυο να έχει κυριαρχήσει πλέον και εσύ να μην έχεις ως μέλη σου τους ανθρώπους που δουλεύουν σ' αυτό το χώρο. Και δεν είναι λίγα τα χρόνια. Εδώ και 20 χρόνια υπάρχει διαδικτυακή ενημέρωση. Είκοσι χρόνια απλώς παίζουμε καθυστερήσεις.
Από την άλλη, αυτό που κάνει ακόμα δυσχερέστερη τη θέση του κλάδου είναι η μη συμμετοχή. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στον κλάδο είναι αμέτοχη σε ό,τι κι αν γίνει. Δεν συμμετέχει στις συνελεύσεις των Σωματείων και των Ταμείων, δεν ψηφίζει, αλλά παραπονιέται ότι "δεν γίνεται τίποτα". Δεν θα ξεχάσω ότι στη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ με το ζόρι υπήρξε απαρτία, τη στιγμή που το Ταμείο κατέρρεε και κάποιοι, ενώ δεν εμφανίστηκαν ποτέ, διαμαρτύρονταν μετά ότι "δεν τους ενημερώνουν". Ειδικά οι εργαζόμενοι στα site νοιώθουν- και δικαίως- ότι απαξιώθηκαν επί χρόνια. Αλλά αυτό μπορούσε να αλλάξει μόνο με τη συμμετοχή τους. Μόνο αν εμφανίζονταν στις συνελεύσεις, στις συγκεντρώσεις, στις ενημερώσεις 1000 εργαζόμενοι και απαιτούσαν ίσα ασφαλιστικά δικαιώματα. Εξ αποστάσεως δικαιώματα δεν κατακτώνται, ούτε σ' αυτό το χώρο, ούτε σε κανέναν άλλον.
Μια 24ωρη απεργία δεν πρόκειται να θορυβήσει κανέναν. Είναι κατά κανόνα προσχηματική, "για την τιμή των όπλων". Αμέτοχοι εργαζόμενοι για τα ίδια τους τα δικαιώματα σε ένα αποτέλεσμα μπορεί να οδηγήσουν: Στην ήττα. Η συμμετοχή σ' αυτά που μας αφορούν, η επαφή με την κοινωνία και τα - κοινά- αιτήματα για πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και υγιή Ταμεία μπορούν να δώσουν διέξοδο.
Με την παρούσα εικόνα εγώ προσωπικά δεν ελπίζω σε τίποτα. Δεν πιστεύω σε "Σωτήρες". Πιστεύω ότι "σώζεσαι" μόνο αν αποφασίσεις ο ίδιος να σωθείς και συμμετέχεις. Αν δεν συμβεί αυτό ετοιμάσου για την επόμενη ήττα..

- από το facebook του Δημήτρη Σούλτα