Σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο μετά τους εκδότες την ευθύνη για την πολιτική γραμμή των εφημερίδων έχουν οι διευθυντές τους που δικαιούνται -χωρίς αυτό να συνιστά λογοκρισία- να επιβάλουν την εκδοτική πολιτική της επιχείρησης. Κανείς δεν φανταζόταν ότι στην Ελλάδα την περιφρούρηση αυτής της πολιτικής θα αναλάμβαναν οι… αρθρογράφοι -αν δεν θεωρούν ότι μπορούν κιόλας να επιβάλουν τη δική τους- και ότι θα έκαναν επιθέσεις ιερής οργής στους… διευθυντές! Ότι θα σηκωθούν τα πόδια να πλακώσουν στις φάπες το κεφάλι…. Όπως βοά το Διαδίκτυο, αυτό συνέβη στον πρώην ΔΟΛ (δείτε ΕΔΩ).
Δεν χρειάζεται παρά να ξεφυλλίσει κανείς τις δύο εφημερίδες του «Συγκροτήματος» για να..
καταλάβει ότι η πρόσφατη παρότρυνση του νέου ιδιοκτήτη του, Βαγγέλη Μαρινάκη, να συνεχίσουν «στην ίδια γραμμή και με τις ίδιες αρχές που πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια» εξελήφθη ως συνέχιση του -ανορθόδοξου συχνά- πολέμου προς τον Τσίπρα. Ήτοι, εξ αντικειμένου, προς όφελος του Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν δέχεται ουδεμία κριτική από εφημερίδες που βρίσκονται υποτίθεται σε άλλη παράταξη από τη δική του. Όλοι έχουν πιάσει το υπονοούμενο, από χρόνια. Αλλά αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι ότι όποιος παρεκκλίνει, θα «ξεμπροστιάζεται» εκ των έσω -και ας βρίσκεται στο ρετιρέ τους.
(...)
Tο νέο περιστατικό που σχολιάζεται έντονα στους δημοσιογραφικούς κύκλους αυτές τις ημέρες -διευθυντής του Συγκροτήματος να αποδοκιμάζεται ως «αγιογράφος» από οικεία στήλη-, δείχνει το μαγαζί μπορεί να άλλαξε ιδιοκτησία -με επαρκή οικονομική βάση για να επιβιώσει- αλλά παραμένει σε κρίση. « Άλλαξα μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξα…» που τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς…
(...)
Η κρίση που ξέκανε τον ΔΟΛ μετά τον Λαμπράκη ήταν πρώτα δημοσιογραφική. Μετά έγινε διαχειριστική: θα πέσουν τα ντουβάρια αν αληθεύουν όσα φημολογούνται για τα ευρήματα στα ντουλάπια της Μιχαλακοπούλου, που δείχνουν αντιμετώπιση του ΔΟΛ ως πρυτανείου από ορισμένους. Στο τέλος έγινε οικονομική με την αδυναμία δανεισμού.
Ή αλλιώς: επειδή προϋπήρχαν οι δυο πρώτες κρίσεις ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί η τρίτη- με τους αναγνώστες να τρέπονται σε φυγή, με όσα διάβαζαν και με όσα διαισθάνονταν. Ρωτήστε στο τηλεφωνικό κέντρο.
Η εποχή Λαμπράκη έκλεισε, η περίοδος Ψυχάρη διακόπηκε βιαίως -με τον ίδιο θύτη και θύμα ταυτόχρονα- αλλά η εποχή Μαρινάκη ανατέλλει χωρίς το Συγκρότημα να έχει απαλλαγεί από τα βαρίδια που χαντάκωσαν τις δυο εφημερίδες του τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να ευθύνεται και ο ίδιος που δεν υπήρξε σαφής στη εκδοτική πολιτική του – δεν έχει κουλτούρα εκδότη άλλωστε- όπως μπορεί να κάνει , χωρίς να μπορεί να του πει κανείς τίποτε.
Μπορεί να οδηγήσει τις εφημερίδες όπου νομίζει, όπου τον συμφέρει και δεν πέφτει λόγος πάρα μόνο στους αναγνώστες. Θέλει αβάντα στον Μητσοτάκη; Δικός του. Θέλει τη Φώφη; Δίπλα της. Θέλει τον Τσίπρα; Με τον παρά μας και την κυρά μας…..
Ο ίδιος όμως ως τώρα είπε απλώς: εγώ βάζω τα λεφτά και εγγυώμαι την ανεξαρτησία σας, εσείς συνεχίστε όπως ξέρατε. Όπως ήξεραν πότε; Επί Λαμπράκη ή επί Ψυχάρη;
Όταν αναδείκνυαν τους δημοκρατικούς αγώνες κόντρα στη Δεξιά ή όταν άνοιξαν τις σελίδες τους για τις πιο ακραίες φιγούρες της ΝΔ;
Όταν φιλοξενούσαν τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, ή όταν λοιδωρούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και έκαναν μπούλινγκ στον Τσίπρα;
Όταν κατακρεουργούσαν την οικογένεια Μητσοτάκη, κρεμώντας στα μανταλάκια τα καμώματά τους- από την Αποστασία ως το unfaire και από τον Μαυρίκη και τον Πανσαβόλτα, μέχρι τη Μayo και την επιταγή του Αλαφούζου ή όταν συνυπέγραφαν τους μεταθανάτιους λιβανωτούς για τον Κώστα Μητσοτάκη;
Όταν κατήγγειλαν τον Σαμαρά για τον όλεθρο που έφερε στην εξωτερική πολιτική με το Σκοπιανό – και στο δημόσιο βίο παλαιότερα με τους «Κενταύρους» τους «Ρέητζερς»- ή όταν τον υπέθαλπαν ως πρωθυπουργό;
Όταν στήριζαν τους αγώνες των εργαζομένων, ή όταν στρέφονταν κατά των συνδικάτων;
Κακά τα ψέματα. Η ιστορία του ΔΟΛ τέμνεται στα τρία. Όποιος εγγυάται -και πληρώνει -τη συνέχεια, πρέπει να ξεκαθαρίσει από πιο σημείο θα ξαναπιάσει το νήμα. Διαφορετικά θα έχει συνεχή επεισόδια σαν αυτά που έφτασαν στον αέρα του Διαδικτύου, αλλά και σαν αυτά που δεν γίνονται γνωστά.
(...)
Είναι προφανές ότι οι πρώτοι που οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη κατάσταση είναι οι διευθυντές των δυο εφημερίδων και το τελευταίο επεισόδιο είναι μια καλή αφορμή. Ο Καρακούσης και ο Λάμψιας είναι έμπειροι δημοσιογράφοι και παλιοί στο Συγκρότημα. Δεν μπορεί να μην ξέρουν ότι όταν ο ένας δέχεται να στραπατσάρεται ο άλλος -ούτε καν για τις απόψεις του, αλλά για το ρεπορτάζ του- και αυτός με τη σειρά του δέχεται να τον μειώνουν οι υφιστάμενοι του, τότε ανέχονται συμπληρωματικά την πορεία προς την αυτοαπαξίωση και την κλιμάκωση της κρίσης, που θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.
από εκτενές κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο Ανοιχτό Παράθυρο (ολόκληρο ΕΔΩ)