Οταν είμασταν μικροί, δημοτικό και γυμνάσιο, ως διαφορετικοί χαρακτήρες είχαμε και διαφορετικές συμπεριφορές και επιδόσεις στο σχολείο. Η αφεντιά μου, πιο εξωστρεφής, φαφλατάς, εκδηλωτικός χαβαλές, καλός παπαγάλος, ήμουν ο καλός μαθητής.
Δεκάρια και διακρίσεις, που οι δικοί μου -το θεωρούσαν παιδαγωγικό κίνητρο,δεν έφταιγαν κι αυτοί- φόρτωναν στον αδελφό "να μοιάσεις του αδελφού σου, να γίνεις άριστος" και τέτοια.
Η αφεντιά μου καμάρωνε.
Ο αδελφός, εσωστρεφής, παρατηρητικός, ένας ποιητής που από τότε οργάνωνε την.. αταξία στο εσωτερικό του σύμπαν, με τους δικούς του ρυθμούς ανάγνωσης και αξιολόγησης του πραγματικά σημαντικού, προσπαθούσε να σηκώσει όλα αυτά τα "κίνητρα-κούτσουρα" που στοίβαζαν στους ώμους του.
Πρώτη γυμνασίου, θα μείνει στην ίδια τάξη. Τότε, οι δικοί μου, ξεγράφουν τα γράμματα. "Να τελειώσει το γυμνάσιο, να μάθει καμιά τέχνη, τουλάχιστον" έλεγαν.
Τώρα, υποψιάζομαι ότι ο μικρός το έκανε επίτηδες. Τον άφησαν στην ησυχία του. Κι ευτυχώς.
Εγινε ένας δάσκαλος που ζηλεύω, θαυμάζω και που -αν μπορούσα- θα κλωνοποιούσα. Ενας δάσκαλος που βοηθά τα παιδιά να μαθαίνουν και να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι.
Η αφεντιά μου, η "αριστεία" της παιδικής ηλικίας έφτασε να γράφει κοινοτοπες μαλακίες για τις στραβοκλωτσιές κάποιων εκατομμυριούχων ή απαίδευτων και να γράφει ποιήματα, που στα γραφτά του αδελφού μου, ούτε για τελείες δεν κάνουν.
- από το facebook του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου