Παντού στον κόσμο τα μέσα ενημέρωσης έχουν τις πολιτικές προτιμήσεις τους και τις ιδεολογικές συμπάθειές τους. Τις προβάλλουν συνεχώς, κυρίως όμως στις προεκλογικές περιόδους όταν παίρνουν καθαρά θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος όταν πρόκειται για βουλευτικές εκλογές, υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου όπου υπάρχουν προεδρικά συστήματα. Γι’ αυτό, όσα διακινούν διάφοροι επιτήδειοι περί αυστηρής ουδετερότητας και αντικειμενικής ενημέρωσης είναι φληναφήματα που δεν πείθουν ούτε τους αφελείς.
Ομως οι πολύ στενές σχέσεις -στα όρια της ταύτισης- κομμάτων με μέσα ενημέρωσης είναι επικίνδυνο φαινόμενο και για τα κόμματα και για τα μέσα ενημέρωσης.. (Εξαιρούνται τα κομματικά όργανα γιατί αυτά δηλώνουν τι είναι). Ο εναγκαλισμός ποτέ δεν βγήκε σε καλό για κανένα από τα δύο μέρη. Επ’ αυτού κάτι ξέρουν και στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία. Συγκροτήματα του Τύπου που στήριζαν με φανατισμό το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. μετακινήθηκαν μέσα σε μια νύχτα στην αντίπαλη παράταξη.
Στην αρχή λιβάνιζαν τους εκλεκτούς τους χωρίς μέτρο, στη συνέχεια τους πετροβολούσαν χωρίς έλεος και αργότερα επέστρεψαν χωρίς ντροπή εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν· και δεν έδωσαν καμία εξήγηση για τις μεταμφιέσεις τους. Η αξιοπιστία τους κλονίστηκε και ορισμένα εξ αυτών το πλήρωσαν πολύ ακριβά. Είναι άλλο πράγμα ένα μέσο ενημέρωσης να διάκειται φιλικά προς ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας και είναι τελείως διαφορετικό να λειτουργεί σαν ιμάντας μεταβίβασης της κομματικής ή της κυβερνητικής γραμμής.
Ακόμη χειρότερο, πάντως, είναι να μετατρέπονται τα κόμματα σε μηχανισμούς υποστήριξης των συμφερόντων των ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα με τη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αρκετές περιπτώσεις δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι αυτό που διαμορφώνει την ατζέντα, αλλά ότι «καθοδηγείται» από τις διευθύνουσες ομάδες των ΜΜΕ και σέρνεται πίσω από τις επιλογές των αφεντικών τους.
Ενίοτε με ταχύτητα που εκπλήσσει. Υιοθετεί δίχως δεύτερη σκέψη όποια ανοησία, υπερβολή, φήμη ή κατασκευασμένη είδηση (αρκεί να θίγει την κυβέρνηση), βγάζει ανακοινώσεις καλώντας το μέγαρο Μαξίμου να απολογηθεί, καταθέτει ερωτήσεις στη Βουλή απαιτώντας από τον αρμόδιο υπουργό να απαντήσει, βουλευτές του (ακόμη και ο αρχηγός του) με αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο σιγοντάρουν τις εξαλλοσύνες των επαγγελματιών του κιτρινισμού.
Σε ορισμένες περιπτώσεις εκτίθεται ανεπανόρθωτα γιατί τα μέσα που έχουν φιλοξενήσει τέρατα και σημεία για τους αντιπάλους αναγκάζονται, όταν το ψέμα καταρρέει, να διαψεύσουν τους συντάκτες τους και να ζητήσουν συγγνώμη, ωστόσο η Ν.Δ. δεν αισθάνεται την ανάγκη να πράξει το ίδιο. Στην πρεμούρα της να επιστρέψει όπως-όπως και με κάθε μέσο στην εξουσία πέφτει σε θηριώδεις γκάφες.
Εχει πάθει, αλλά δεν έχει μάθει. Αυτοί που σήμερα τη στηρίζουν ιδιοτελώς, αύριο θα την πολεμήσουν αν δεν τους κάνει τα χατίρια. Ο πατέρας του σημερινού αρχηγού της συντηρητικής παράταξης υπήρξε και θύτης (1989) και θύμα (1993). Αγνοια του κινδύνου στο θέμα αυτό δεν επιτρέπεται για κάποιον που θέλει να γίνει πρωθυπουργός.
Εφημερίδα των Συντακτών
