Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που συνήθως τα ξεμπερδεύεις με έναν στίχο. Κάτι σε Έλιοτ, ας πούμε, στο στυλ «είμαστε όλοι τζούφιοι», κάνει ο ένας «πσσσσς», κάνει ο άλλος «βαθιά σκέψη» και κάπου εκεί ολοκληρώνεται η συζήτηση. Αλλά πώς να ολοκληρωθεί οποιαδήποτε συζήτηση, όταν ξεκινάει εντελώς στραβά; Ή μάλλον, για να το θέσω κάπως καλύτερα, όταν την ξεκινάει η Εύα Καϊλή;
Το στόρι είναι γνωστό. Βγήκε η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (ή μήπως της ΔΗΣΥ, μπερδεύομαι) και δήλωσε ευθαρσώς:..
«Κοντονή ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου. Ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν.»Με αφορμή το συνέδριο της Εσθονίας εγράφη το ανωτέρω και την αγωνία των Εσθονών να φορτώσουν ακόμη και το προπατορικό αμάρτημα (της Εύας, παρεμπιπτόντως!) στα καταραμένα τα κουμμούνια. Που δεν πήγε ο Κοντονής και από τότε όλο για τον Στάλιν συζητάμε, λες και ο Ιωσήφ έχει αναλάβει να πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ και να πάει τον βασικό στα 751 ευρώ. Ας μείνουμε όμως στην δεσποινίδα Καϊλή, που είπε όσα είχε να πει κι άκουσε τα μύρια όσα! Από χυδαιολογίες που αρνούμαι να επαναλάβω εδώ, ως light πειράγματα του τύπου «όταν σε έχει ξεχάσει κι ο σκύλος σου ακόμη και λες ό,τι σου κατέβει για να σε γράψουν οι ιστοσελίδες».
Κι αφού τα άκουσε η ευρωβουλευτής από την καλή και την ανάποδη, ξαναβγήκε στο γκεζί με κόκκινα αυτάκια για να μαζέψει τις μπούρδες της. Και είπε κάτι σε φάση «άλλο η εθνική συμφιλίωση και άλλο τα εγκλήματα», λες και αναφερόταν στη γνωστή τηλεοπτική σειρά. Ένα περήφανο κο-κο-κο με άλλα λόγια, για να μη μας λένε χίτες, ταγματασφαλίτες, δοσίλογους, λαδέμπορες κλπ. κλπ. Για να μην τραβάμε ζόρι και κουπί, εκεί που τραβάγαμε γραμμούλες με το αϊλάϊνερ…
Διότι η μνήμη του ελληνικού λαού μπορεί να κάνει διαλείμματα που και που, δεν είναι όμως σε διαρκή αργία. Θυμάται πολύ καλά ότι στον εμφύλιο υπήρχαν θύματα και από τις δύο πλευρές (το ζήσαμε στο πετσί μας στην οικογένειά μου…), αλλά γνωρίζει επίσης ότι για κάτι δεκαετίες αργότερα η μισή Ελλάδα έτρωγε σκατά. Ναι σκατά και συγχωρείστε μου τη γλώσσα. Δεν μπορώ ωστόσο να το πω αλλιώς, δεν γίνεται να περιγράψω με άλλα λόγια το κράτος του τρόμου και του ζόφου, αυτή τη «δημοκτατορία» που λέγανε και οι παλαιότεροι. Που πήρε τέλος όταν ψόφησε η χούντα και νομιμοποίησε ο Καραμανλής το ΚΚΕ. Τα διάφορα ΚΚΕ τέλος πάντων, γιατί ήτανε και ένα σωρό!
Πέρα από πλάκα όμως και να λέμε και καμιά αλήθεια. Για τον εμφύλιο καλόν είναι να μιλάνε άνθρωποι ψύχραιμοι, άνθρωποι που κατανοούν τον πόνο και τις ιστορικές συνθήκες. Όχι πλάσματα παρφέ και σοκολατόπαιδα που θα έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Όχι βδέλλες της δημοσιότητας και της φιλαυτίας. Ούτε φουσκίτσες της πολιτικής, που αδυνατούν να κατανοήσουν τη διαφορά ανάμεσα στην αυτοπροβολή και στην αυτοκριτική.
Υ.Γ.: Τώρα με τις χαζομαρίτσες της Εύας, θυμηθήκαμε ότι στον πολιτικό στίβο την προώθησε ο Σπύρος Βούγιας. Εκείνος ο αλησμόνητος παιχταράς, που μια φορά κι έναν καιρό εμφανιζόταν ως η νέα μεγάλη ελπίδα της κεντροαριστεράς. Ώσπου καταλάβανε όλοι ότι ήτανε μεγαλύτερη παραμύθα κι από τα δωρεάν εισιτήρια της Ryanair.
- από το newpost.gr