Η ΦΙΜΠΑ και το ΝΒΑ είναι καιρό τώρα στα μαχαίρια, για το ποιος έχει το πάνω χέρι. Η ΦΙΜΠΑ, με ύφος καθεστωτικό είναι αλήθεια, επικαλείται την παγκοσμιότητά της, ότι ελέγχει το παιχνίδι σε 200 χώρες. Το ΝΒΑ, όμως, είναι ένας απολύτως αυτόνομος και αυτάρκης οργανισμός. Στα χνάρια του ΝΒΑ θέλει να κινηθεί και η Ευρωλίγκα.
Ολίγη… ιστορία: Μέχρι το 1991 οι σχέσεις των δύο οργανισμών ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες, αν όχι εχθρικές. Στις ΗΠΑ η ομοσπονδία μπάσκετ ήταν εντελώς ερασιτεχνική (ABAUSA) και.. μπορούσε να στείλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα μπασκετμπολίστες που δεν είχαν αγωνιστεί στο ΝΒΑ, κυρίως κολλεγιόπαιδες που δεν είχαν δοκιμάσει ακόμα την επαγγελματική τους τύχη. Σε κάποια παγκόσμια πρωταθλήματα, μάλιστα, είχαν εμφανιστεί ως «εθνική» των ΗΠΑ οι ομάδες των Athletes In Action, μιας θρησκευτικής-αθλητικής οργάνωσης!
Η «ερασιτεχνική» ΦΙΜΠΑ αντιδρούσε στην ηθελημένη υποτίμηση των διοργανώσεών της με το να αποκλείει από τις εθνικές ομάδες όποιον μη Αμερικάνο έπαιζε έστω κι ένα ματς στο ΝΒΑ. Παίκτες που δοκίμασαν την τύχη τους εκεί τη δεκαετία του 1980 (ο Ισπανός Φερνάντο Μαρτίν, ο Ισπανός Ντέτλεφ Σρεμπφ κτλ.) δεν μπορούσαν αργότερα να παίξουν με την εθνική τους, επειδή ήταν «επαγγελματίες»!
Το 1991 έγινε ο μεγάλος συμβιβασμός. Κανείς δεν υποχώρησε. Ο ένας απλά δέχτηκε τα… σύνορα του άλλου για να κάνει τη δουλειά του. Το ΝΒΑ, προφανώς για επιχειρηματικούς και διαφημιστικούς λόγους, θέλησε να εκμεταλλευθεί την παγκοσμιότητα της ΦΙΜΠΑ και να διευρύνει την επιλογή παικτών σε όλο τον κόσμο (αφού πλέον οι Ευρωπαίοι δεν θα είχαν τον βραχνά του αποκλεισμού από την εθνική τους). Η ΦΙΜΠΑ, έστω και τεχνητά, φαινόταν ότι έλεγχε το μπάσκετ σε όλο τον πλανήτη, αφού και οι σταρ του ΝΒΑ έπαιζαν στις διοργανώσεις της. Για τους Αμερικάνους εθνική ομάδα σημαίνει μόνο συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Μουντομπάσκετ είναι μια πολύ χαμηλότερης σημασίας διοργάνωση, τα δε περιφερειακά πρωταθλήματα (στη δική τους περίπτωση το FIBA Americas, στη δική μας τα Ευρωμπάσκετ) τα αντιμετωπίζουν ως… ανύπαρκτα.
Κανόνες στο ποιος από τους ΝΒΑερς μπορεί να παίξει στην εθνική του ομάδα και, κυρίως, τι γίνεται αν δεν παίξει, δεν μπήκαν ποτέ. Και δεν μπήκαν ηθελημένα. Οι δύο πλευρές έβαλαν το ζήτημα κάτω από το χαλάκι και αυτά τα 25 χρόνια το αντιμετώπισαν ανά περίπτωση. Κάποιοι φτασμένοι σταρ, που πήγαν στο ΝΒΑ έτοιμοι (Νοβίτσκι, Ισπανοί, Αργεντινοί κτλ.) πατούσαν πόδι για να παίξουν στην εθνική τους και οι ομάδες έκαναν πίσω, για να τους έχουν ευχαριστημένους.
Κάποιοι άλλοι, όπως ο Λιθουανός Ιλγκάουσκας, με υπερδεκαετή καριέρα στο ΝΒΑ, δεν έπαιξαν ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση με την εθνική τους. Ακόμα κι όταν ο ίδιος το ζήτησε φορτικά, ειδικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008, του το αρνήθηκαν.
Και τώρα το ζουμί: Η ΦΙΜΠΑ έχει αποφασίσει να αλλάξει το σύστημα πρόκρισης στο Μουντομπάσκετ, το οποίο μάλιστα μετέθεσε για έναν χρόνο (θα γίνει το 2019 και όχι το 2018), ώστε να μην… πέφτει πάνω στο ποδοσφαιρικό! Οι εθνικές ομάδες θα συγκεντρώνονται και θα παίζουν προκριματικούς αγώνες όχι μόνο τα καλοκαίρια , αλλά και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όταν τα πρωταθλήματα θα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Το ΝΒΑ δεν το’ χει ξεκαθαρίσει επισήμως, αλλά θεωρείται σίγουρο 100% ότι κανείς Ευρωπαίος παίκτης δεν θα παρατήσει τις αγωνιστικές υποχρεώσεις και το συμβόλαιό του για να παίξει προκριματικά με την εθνική του. Προσφάτως το ίδιο δικαίωμα επικαλείται και η Ευρωλίγκα, με το επιβαρυμένο την τελευταία διετία αγωνιστικό πρόγραμμα.
Η διαδικασία των προκριματικών, δηλαδή, που ξεκινάει τον προσεχή Νοέμβριο, κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα, αν κυρίως οι ευρωπαϊκές ομάδες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους καλύτερους παίκτες τους και καταφύγουν σε δεύτερες επιλογές.
Ως τώρα κανείς δεν κάνει πίσω. Η ΦΙΜΠΑ έχει καθορίσει τις ημερομηνίες των αγώνων των εθνικών ομάδων από 23-26 Νοεμβρίου και 23-26 Φεβρουαρίου 2018. Προφανώς σ’ αυτές τις ημερομηνίες υπάρχει πλήρες πρόγραμμα και στο ΝΒΑ, αλλά και στην Ευρωλίγκα.
Η ΦΙΜΠΑ δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θα γίνει αν ένας παίκτης κληθεί και δεν εμφανιστεί. Το πιθανότερο είναι να απειλήσει και πάλι με διά βίου αποκλεισμό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε… αυτοαποκλεισμούς. Π.χ. η Ελλάδα εν γνώσει της να μην καλέσει τους Αντετοκούμπο, Κουφό από το ΝΒΑ. ώστε να τους προστατέψει, αλλά μπορεί να κάνει το ίδιο και με τους παίκτες Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, που θα αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα;
Και πώς θα αντιδράσουν οι παίκτες, αν κάποιοι απ’ αυτούς κληθούν και κάποιοι δεν κληθούν; Δεν θα υπάρξουν έριδες μεταξύ τους, αν αντιμετωπίζονται ως παιδιά και αποπαίδια; Και γιατί αυτοί να βάλουν μπροστά τον εαυτό τους, διακινδυνεύοντας από τη μία το συμβόλαιό τους και από την άλλη την αγάπη τους για την εθνική;
Το θέμα του Αντετοκούμπο, λοιπόν, είναι πολύ πιο διεθνές απ’ όσο νομίζουμε. Οι Μπακς έκαναν την κίνησή τους στη σκακιέρα. Έδειξαν τη δύναμή τους.
Οι μόνοι που μπορούν να πιέσουν για μια λύση είναι οι άμεσα θιγόμενοι, οι παίκτες. Να βγουν μπροστά και να πιέσουν. Αλλιώς θα βρίσκονται συνεχώς οι ίδιοι σ’ έναν κυκεώνα, όπου ό,τι κι αν επιλέγουν θα αντιμετωπίζονται είτε ως αντιεπαγγελματίες, είτε ως εθνικοί προδότες…
Αργύρης Παγαρτάνης (Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)
- πηγή: harddog-sport
