Γράφει ο Παύλος Μεθενίτης
(επί του προσωπικού)
«Κοντονή, ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου...» δήλωσε προσφάτως η Εύα Καϊλή, Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, για να διευκρινίσει παρακάτω πως «Αυτή η θρασύτατη κυβέρνηση, που με εντολές ξένων ξεπουλάει την περιουσία των Ελλήνων, δεν έχει ιδεολογία, παρά μόνον ιδιοτέλεια, ιδεοληπτικές εμμονές και πλάνο αποδόμησης και κατάλυσης του κράτους».
Θα ήταν εύκολο να χρεώσει κάποιος την αμετροέπεια της κυρίας Καΐλή στο νεαρόν της ηλικίας της – είναι μόλις 39 ετών. Θα ήταν πολύ εύκολο να της απαντήσει κάποιος ότι αφενός το κόμμα της,.. το Πασόκ, έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια και στις «εντολές των ξένων», ( τον Μάιο του 2010, με τις υπογραφές του τότε Υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και του Προέδρου της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλου) και αφετέρου πως το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ήταν, στο ξεκίνημά του τουλάχιστον, αριστερής κατεύθυνσης, έχοντας στους κόλπους του και κομουνιστές, της ίδιας ιδεολογίας με αυτούς που σκότωσαν τον παππού της κυρία Καΐλή στον Εμφύλιο. Δεν ήξερε – δεν ρώταγε, πριν ενταχθεί;...
Επίσης, θα μπορούσε να της υποδείξει κάποιος, πως το να γίνεται ένα παρελκόμενο, ένα ηχείο της πολωτικής αντικομμουνιστικής υστερίας, που εκπορεύεται εσχάτως από τη Νεοδεξιά και τις παραφυάδες της, δεν περιποιεί τιμή σε μια νέα γυναίκα, επιστήμονα και επαγγελματία, που αξιοποίησε τους ακαδημαϊκούς της τίτλους (Αρχιτεκτονικής και Διεθνών Σπουδών) στη δημοσιογραφία, παρουσιάζοντας το δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου στο Mega Channel.
Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος για την κυρία Καϊλή, για να αποδομήσει τη σκέψη της, απαξιώνοντας ίσως την ίδια – κάτι που θα ήταν εντελώς λάθος. Εγώ δεν θα πω τίποτα από όλα αυτά. Θα μιλήσω όμως επί του προσωπικού, όπως μίλησε κι εκείνη, από καρδιάς, και θα της πω τούτο:
Τον δικό μου τον πατέρα δεν τον σκότωσαν οι κομουνιστές, αλλά τον τραυμάτισαν βαριά, με μια σφαίρα ντουμ-ντουμ στον κρόταφο, στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Γράμμο και στο Βίτσι. Ο πατέρας μου, που υπηρετούσε τότε στον Εθνικό Στρατό (πέντε χρόνια θητεία...), πολέμησε γενναία, όπως διετάχθη, ίσως όχι εμφορούμενος από τα ιδανικά του Ελεύθερου Κόσμου και της συντριβής του Κομμουνιστοσυμμοριτισμού, αλλά για να επιβιώσει – όταν σε τουφεκάνε, τουφεκάς κι εσύ...
Ο πατέρας μου λοιπόν, ποτέ δεν υπερηφανεύτηκε για την πολεμική του δράση. Ποτέ δεν μίσησε ή απαξίωσε κάποιον επειδή ήταν κομμουνιστής, ή επειδή είχε πολεμήσει με τον Δημοκρατικό Στρατό στον Εμφύλιο – μάλιστα είχε και φίλους που ασπάζονταν αυτή την ιδεολογία. Κι όταν τον ρωτούσα τί έκανε φαντάρος, το μόνο που μου έλεγε, κουνώντας το κεφάλι του με πίκρα, ήταν ότι πολέμησε στον «Ελληνοελληνικό Πόλεμο»...
Ηθικόν διδαγμα: όλοι έχουν κάποια ιστορία να πούν, κυρία Καϊλή. Σχεδόν κάθε οικογένεια στην Ελλάδα έχει ματώσει, είτε από εκεί, είτε από ‘δω, όπως κι αν εννοεί κανείς το «εκεί» και το «εδώ». Ασφαλώς και δεν ξεχνάμε, όχι μόνο την Ιστορία μας, με γιώτα κεφαλαίο, αλλά και την προσωπική, την οικογενειακή ιστορία, τις διηγήσεις του πατέρα μας που έφαγε σφαίρα στο κεφάλι ή του θείου μας, που ξέρασε της μάνας του το γάλα στη Μακρόνησο από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών και μετέπεια νικητές του Εμφυλίου.
Όμως, δεν τα συδαυλίζουμε όλα αυτά, όμως δεν τα κάνουμε παντιέρα για να την αναρτήσουμε στο ερειπωμένο κομματικό μας κάστρο, όμως δεν ξεπουλάμε την ιστορία της φαμίλιας μας αντί πινακίου εκλογικής φακής, όμως δεν παίζουμε με τη φωτιά, γιατί μπορεί να καούμε, κυρία Καϊλή. Κάποιοι λένε πως ο Εμφύλιος δεν τελείωσε. Προσωπικά, εύχομαι ολοψύχως να έχουν άδικο, να αποδειχθεί εσφαλμένη αυτή η πεποίθησή (ή η απαντοχή...) τους, παρόλες τις κοτσάνες, αφελείς ή όχι, που πετάνε κάποιοι για να μας υπενθυμίσουν πως υπάρχουν πολιτικά.
- από το news247.gr