Παράξενος Δεκαπενταύγουστος για τα παιδιά του ΔΟΛ

Το 1981, είδα την Πρώτη Σελίδα. Του Μπίλι Γουάιλντερ με τους απίθανους Τζακ Λέμον και Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο δικαστικού ρεπόρτερ και διευθυντή μιας εφημερίδας. Ο εκθαμβωτικός Ματάου θέλει να παντρευτεί και να φύγει απο την εξαντλητική δουλειά, αλλά τη μέρα που είναι να εγκαταλείψει την εφημερίδα, σκάει η είδηση απόδρασης θανατοποινίτη μέσα στα δικαστήρια και ο γαμος αναβάλλεται για το κυνήγι της είδησης.
Την επόμενη χρονιά, γνώρισα από κοντά τα ιερά τέρατα της ελληνικής δημοσιογραφίας και σε λίγα χρόνια έγινα κι εγώ δικαστικός ρεπόρτερ. Κανείς θανατοποινίτης δεν απέδρασε ώστε να.. κυνηγήσω την είδηση, όμως κυνήγησα διαφορα άλλα θέματα της εποχής. Αργότερα ήρθε το πολιτικό και κατόπιν το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ -που από τη φύση του, φρόντισε να με κρατήσει κάπως νέο στα 53. Δυό γάμους και 35 χρόνια αργότερα, ήρθε η μέρα που -όχι με δική μου θέληση- πρέπει να κάνω ό,τι ήθελε να κάνει ο Ματάου: να εγκαταλείψω την εφημερίδα. Οχι όμως γιατί βρήκα το νέο έρωτα της ζωής μου. Αλλά γιατί το καράβι με τα γεμάτα αμπάρια έμπασε νερά, μισοβυθίστηκε και πρέπει να επισκευαστεί.

Δεν ξέρω, όπως κανείς μας δεν ξέρει ακόμα, αν αύριο θα επιστρέψουμε εδώ. Για λίγες μέρες δύο από τις πιο ιστορικές εφημερίδες της χώρας, βάζουν αναγκαστικό λουκέτο για να συντελεστεί η μετάβαση στη νέα τους εποχή.

Και τώρα ο ρεπόρτερ νοιώθει δίφορος. Τι προέχει; Η προσωπική συγκίνηση ή η Ιστορία; Τι είναι πιο σημαντικό; Οι άνθρωποι ή το καράβι; Τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Τι θα τρώμε ή τι νέα θα διαβάζουμε;

Λοιπόν, δεν ξέρω. Θέλω μόνο να αποχαιρετίσω τη ζωή ως εδώ και να καλωσορίσω το άγνωστο απο εδώ και πέρα, με την ατάκα του Τζάκ Λέμον:
«Περίμενα ακουμπώντας σε μια ράμπα να με φωνάξουν για μια συνέντευξη -και μόνο μόλις προχώρησα είδα την πινακίδα που έγραφε "φρεσκοβαμμένο". Έτσι ανέβηκα να παραλάβω το Όσκαρ με μια λευκή λουρίδα χρώματος στο πίσω μέρος του σμόκιν μου».
Οπου χρώμα, βάλτε τον ιδρώτα του παράξενου αυτού 15 Αύγουστου.

- από το facebook του Νίκου Μάστορα