Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα και, κυρίως, χρόνο με τον χρόνο συνειδητοποιώ πως εξελίσσεται η μετάλλαξή μου από κανονικός άνθρωπος σε ένα δίποδο γίδι με περιορισμένα ενδιαφέροντα και πνευματικούς / καλλιτεχνικούς ορίζοντες σε διαρκή συστολή.
Ακούω ή διαβάζω για ταινίες, θεατρικά, εκθέσεις, για βιβλία, για γοητευτικές προσωπικότητες. Και μου είναι όλα τόσο τρομακτικά άγνωστα που λέω ότι ακόμα και αν παρατήσω τα πάντα, δεν πρόκειται να καλύψω το χαμένο έδαφος. Φοβάμαι, άλλωστε, πως είναι αργά. Εχω μετατραπεί σε καταναλωτή του..
ευτελούς που εξαντλεί την πνευματική του ενέργεια στους Πολάκηδες. Και από ένα σημείο και μετά, αυτό σε αλλοτριώνει, σε κατατρώει, σε μετατρέπει σε ένα ζόμπι που ξέρει τι είπε η εκπρόσωπος της Κομισιόν, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί ποιος ήταν και τι έχει κάνει ο Σαμ Σέπαρντ. Οι κανονικοί άνθρωποι συζητούν για ταινίες, γκομενικά και άλλα χαρούμενα.
Εγώ χθες είδα φίλους και συζητούσαμε για τη Φώφη και την Κεντροαριστερά. Δηλαδή καλύτερα λοβοτομή. Θα μου πεις, πότε δεν είναι αργά για να αλλάξω δουλειά και ενδιαφέροντα. Ελα όμως που η δουλειά που με θρέφει είναι, τελικά, η στέρνα που ποτίζει τους τεμπελάκους και τους ημιμαθείς της ζωής.
(Η φωτογραφία από τον Best, Gidizen, show time)
-