Αργοπεθαίνει η δημοσιογραφία, αφού, έτσι κι αλλιώς, οι δημοσιογράφοι οι ελεύθεροι έχουν ανοιχτές πληγές. Δέχονται καταιγισμό πυρών από κυβέρνηση και αφεντικά.
Θυμάμαι τα «Νέα» και το «Βήμα» στη Χρήστου Λαδά. Το «Έθνος», στη Μιχαλακοπούλου και μετά Μεταμόρφωση Χαλανδρίου. Τον «Ελεύθερο Τύπο» στους Τράχωνες. Την «Απογευματινή» στη Φειδίου, την «Αυριανή» στην οδό Δήμητρος στον Ταύρο.
Ρεπορτάζ κάναμε και η αλήθεια είχε μία σημασία για μας, όπως το κολατσιό και το κρασοπότηρο, μόλις σχολάγαμε. Πάντα πολύ αργά το βράδυ..
Τώρα, που τα αναζητώ στη μνήμη μου όλα αυτά τα πικρά θυμάμαι πως και τα κανάλια και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έτσι ξεκίνησαν.
Μετά, όλα ναυάγησαν. Οχι, γιατί το πλήρωμα δεν ήταν ικανό. Αλλά, γιατί ο «εφοπλιστής» για να γλιτώσει χρήματα άφησε την εφημερίδα να γίνει σαπιοκάραβο και υμνούσε τον εκάστοτε κυβερνώντα, τον υπουργό και τα λοιπά. Μίζες, βίλες, στο εξωτερικό τα φράγκα.
Κι εμείς με ψίχουλα υπηρετούσαμε τη δημοσιογραφία δίχως παράπονο.
Στο «πριβέ» το αφεντικό συνέτρωγε με υπουργούς!!!
Το μολύβι μας έγραφε, έγραφε, έγραφε. Το χαρτί μύριζε όμορφα. Το πιεστήριο. Οι μηχανές.
Και τώρα υπάρχουν ορισμένοι, που ξεπουλάνε τα σωματεία μας (γεμίζουν οι τσέπες τους), ξεπουλάνε τα Ταμεία μας, κλείνουν τα ΜΜΕ, τυχοδιώκτες ή αχυράνθρωποι υπόπτων ατόμων ανοίγουν νέα… ΜΜΕ..
Οι λεφτάδες αγοράζουν κι ο κάθε άνεργος συνάδελφος παρακαλάει για μεροκάματο.
Οχι μόνο τα ΜΜΕ και τα Ταμεία και τα Σωματεία μας.
Η δημοσιογραφία γίνεται απολύτως διαπλεκόμενη- μας υπαγορεύουν το κείμενο οι κυβερνώντες και;;;
Η δημοσιογραφία ματώνει κείνα τα παλιά πουλόβερ της δεκαετίας του 80, που μες την παγωνιά του ρεπορτάζ ήταν η μόνη μας προστασία, εκτός από την συνείδηση και την αλήθεια, που υπηρετούσαμε μαχητικά και εισπράττοντας και το τίμημα.
Απόλυση. Ανεργία. Θλίψη…
Γιατί να νοιαστώ, βρε κουτοπόνηροι αν ο κυρ-Γιώργος μαράζωσε; Πάτε καλέ βρε; Πάντα ξεσκονίζατε το αφεντικό… Αίσχος!
Όταν απολύονταν και από τις δικές του εφημερίδες και από τον ΔΟΛ εκατοντάδες αυτός κι ο κυρ-Σταύρος νοιάστηκαν;
Οχι βέβαια. Οι καπιταλιστές των ΜΜΕ κλαίνε κιόλας;
Αφού αυτοι οι «καλοί» άνθρωποι άφησαν εκατοντάδες παιδιά χωρίς φαγητό, βοήθεια για το σχολείο, ρούχα, παπούτσια, κι άλλα πολλά. Ή έριξαν στην κατάθλιψη εκατοντάδες συναδέλφους μας…
Όσο σκύβετε, θα τρώτε κλωτσιά. Κι όσο ρουφιανεύετε και γλείφετε, αντί να αγωνίζεστε μέχρι τέλους, η δημοσιογραφία του πολίτη, η αλήθεια για τον λαό, θα ταφούν άδοξα.
Και το μολύβι θα στάζει αίμα ζεστό κόκκινο…
Πάρε το μαντήλι μου συνάδελφε και σκούπισε το….Και ξαναγράψε. Μόνο αλήθειες σε παρακαλώ…
* το κείμενο της Πόπης Χριστοδουλίδου δημοσιεύτηκε στο imerodromos.gr
