H δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού στεκόταν, χθες το μεσημέρι, στην είσοδο του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία» μαζί με τον κάμεραμαν: «Τι έχετε να μας πείτε για το "Παίδων";», με ρώτησε, ενώ έβγαινα από το κτίριο.
«Τι ακριβώς να σας πω;», απόρησα, αλλά η απάντησή της ήταν ήδη έτοιμη: «Για την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο, κύριε!».
«Κυρία μου, ποια κατάσταση εννοείτε;» ψέλλισα και αμέσως υπέστην την ερώτηση-μπαλαντέρ: «Δηλαδή, εσείς τα βρήκατε όλα τέλεια;».
«Εγώ ήρθα για να δώσω αίμα. Πάντως, ναι, στην Αιμοδοσία ήταν όλα τέλεια», της είπα και..
τότε αναγνώρισα στο πρόσωπό της σημάδια συγκρατημένης οργής - σφιγμένα χείλη, παράξενη λάμψη στα μάτια και μια φλεβίτσα να πετάει στο μέτωπο.
«Καλά, κύριε, εντάξει, εντάξει...» ήταν η απάντησή της και στράφηκε στον επόμενο που έβγαινε από το νοσοκομείο.
Επειδή είμαι αιμοδότης, αποφάσισα ότι, καθώς δεν φοβάμαι τις βελόνες, δεν πρέπει να φοβηθώ ούτε και τη (συγκρατημένη) οργή της, οπότε τολμώ και τη ρωτάω: «Εσάς ποιος σας κάλεσε εδώ; Είχατε κάποια καταγγελία;».
Απάντηση (σφιγμένα χείλη): «Είχαμε καταγγελίες από κάποιους φορείς... [παύση-λάμψη στα μάτια]. Εσείς τι θέλετε, κύριε; [παύση-φλεβίτσα]».
Απομακρύνθηκα (απόσταση ασφαλείας) και συνέχισα να την παρακολουθώ. Δυστυχώς, ούτε με τον επόμενο είχε καλύτερη τύχη.
Επειδή εκείνος έστεκε αμίλητος, κοιτώντας αμήχανος το μικρόφωνο, αποφάσισε να τον βοηθήσει: «Την πόρτα πίσω σας τη βλέπετε; Είναι αυτή κατάσταση πόρτας κεντρικού αθηναϊκού νοσοκομείου;».
Πράγματι η πόρτα ήταν σε κακή κατάσταση και ενώ αναρωτιόμουν ποιος είναι ο αρμόδιος φορέας για τις πόρτες, διαπίστωνα ότι συνέβαινε και κάτι άλλο: «Μήπως αναζητάτε συγκεκριμένες απαντήσεις;» τη ρώτησα (από απόσταση ασφαλείας).
Ομολογώ ότι με εξέπληξε: «Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου, κύριε, και εσείς μου επιτίθεστε;».
Πολλές οι ελλείψεις στην Υγεία, αλλά και πολλά τα ελλείμματα στην εφαρμογή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας (αντικειμενικότητα και άλλα συναφή), σκέφτηκα.
Οχι, δεν της το είπα, μπορεί να το θεωρούσε απειλή κατά της ζωής της.
«Δημοσιογράφος είμαι, κύριε!» ήταν η τελευταία φράση που άκουσα από εκείνη πριν φύγω.
Την ελαφρά ζαλάδα που ένιωσα την απέδωσα στο ότι έδωσα αίμα χωρίς να έχω φάει καλό πρωινό.
Νίκος Καλτσάς (Εφημερίδα των Συντακτών)
