Ξεκίνησα να δουλεύω στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη πριν από μια τριαντάρα χρόνια. Κανονική δουλειά, με φουλ ασφάλιση, σου ‘δινε μάλιστα το «συγκρότημα» κι ένα δεκαπενθήμερο μπροστάντζα, έτσι για τους καλούς λογαριασμούς και τους καλούς φίλους. Κι από εκεί συνέχισα στον 902 Αριστερά στα FM και στην Ελευθεροτυπία, που ήταν κάτι σαν τράπεζες όσον αφορά στις πληρωμές. Ως το 2011 βεβαίως, που φάγαμε τη μπιστολιά στη Μίνωος και μείναμε πέντε μήνες απλήρωτοι κι έκλεισε κιόλας το φύλλο και αντίο αποζημιώσεις. Μόνο το Επίδομα Αφερεγγυότητος πήραμε, δόξα τω Γιαραμπή.
Ακολούθησε άλλη μια ντουφεκιά από την επανέκδοση της Ελευθεροτυπίας (δέκα μήνες.. απλήρωτοι) κι ένα βόλι από έτερο εκδοτικό οργανισμό που μου έφαγε έντεκα χιλιαροπούλες. Πλήρωσα μάλιστα και φόρο για τους τελευταίους, γιατί είχα τη φαεινή ιδέα να κόψω και να στείλω Δελτίο παροχής Υπηρεσιών. Τόσο ξύπνιος…
Δεν τα ‘ξερα λοιπόν, αλλά τα έμαθα. Μπήκα κι εγώ στον κουβά παρεάκι με χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άλλους απλήρωτους. Εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους στο τούνελ μέσα, δίχως καμία οδό διαφυγής. Να θες να φύγεις, δεν λέω, αλλά πού ακριβώς να πας; Σε μια αγορά εργασίας που σε φτύνει κατάμουτρα; Με μια εργατική νομοθεσία που σε μουντζώνει χαχανίζοντας; Με επτά στις δέκα αγγελίες να αφορούν σε call centers; Με τον ηλικιακό ρατσισμό να κάνει θραύση ακόμη και στις πιο ξεφτιλισμένες επιχειρήσεις και εταιρείες; Σήκω τράβα εσύ ρε φίλε κι άσε πίσω σου όλα αυτά για τα οποία πάλευες τόσα χρόνια, όλα αυτά τα οποία έχτιζες με τον ιδρώτα σου και τον πόνο σου. Και κάπως έτσι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Αλλά δεν πεθαίνει μόνη της. Πριν από κάτι εικοσιτετράωρα το μάθαμε ότι μια 42χρονη εργαζόμενη σε μεγάλο δίκτυο σούπερ μάρκετ αποφάσισε να κόψει το νήμα της ζωής της. Ήταν δεκαπέντε μήνες απλήρωτη μας είπε το ρεπορτάζ, ενώ κάποιες δημοσιογραφικές αναφορές επισήμαναν ότι η ιδιοκτησία των σούπερ μάρκετ επιδίδεται σε αθλητικού τύπου «επενδύσεις». Όπως το έλεγε και το παλιό άσμα:
Μολόγα τα, μολόγα τα
τα φράγκα μοιρολόγα τα
τι γίνανε μολόγα τα
χορτάρι για τ’ αλόγατα
Κι ήρθε μέσα σε όλα αυτά ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμόν 677/2017 απόφασή του να σκορπίσει απελπισία δηλώνοντας:
«Μόνη όμως η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική, υπό την εκτεθείσα έννοια, μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας, εκτός αν γίνεται δολίως και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του.»
Και κάτσε εσύ ύστερα κύριε Σέρλοκ Χολμς να ανακαλύψεις αν ισχύει ή δεν ισχύει αυτό το «δολίως»! Να βάλεις τα δυνατά σου για να μπεις στην ψυχολογία του εργοδότη και να βρεις αν είναι καριόλης ή αν κρύβει ψήγματα ανθρωπισμού. Αν τον στριμώξανε οι περιστάσεις ή αν διασκεδάζει με τα βάσανά σου. Λυπούμαι πολύ αλλά αυτά τα πράγματα ούτε στις εκπομπές του Φουρθιώτη δεν γίνονται. Και ως την ώρα που θα νομοθετηθεί επιτέλους (από αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση) ότι η «μη καταβολή μισθοδοσίας είναι βλαπτική εργασιακή μεταβολή» θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα…
Υ.Γ.: Υπάρχουν και καλά μαγαζιά, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Κι εδώ κι αλλού, τα χώνουν οι ιδιοκτήτες πρώτη του μηνός. Μήπως και γι’ αυτούς, είναι λίγο αθέμιτος ο ανταγωνισμός των μπαταχτσήδων;
- από το newpost
