Οι συναυλίες αποτελούσαν ήδη το «αποπαίδι» της Άνωσης, αφού είχε ξεκινήσει για τα καλά η τηλεοπτική παραγωγή. Στις συναυλίες ήμασταν εγώ, ο διευθυντής παραγωγής που χωρίς αυτόν δε θα γινόταν τίποτα και ο διευθύνων σύμβουλος που έκλεινε τις συμφωνίες με το εξωτερικό και αποκαλούσε το Ρόδον ‘my club’ στους ξένους.
Εν τω μεταξύ ο Φώτης έκανε και την άλλη του επιθυμία πραγματικότητα και άνοιξε τον Ρόδον FM και τα χρόνια της λειτουργίας του οι συναυλίες πήγαιναν μια χαρά, αφού υπήρχε πλέον άμεση υποστήριξη. Στο υπόλοιπο συγκρότημα, ο σταθμός και το club αντιμετωπίζονταν με σκεπτικισμό,..
για να το πω ευγενικά, ειδικά κάθε φορά που πέφτανε φάπες έξω από το Club ή όταν κάποια συναυλία είχε χασούρα για την εταιρεία. Ειδικά στις περιπτώσεις χασούρας οι εκάστοτε οικονομικοί διευθυντές της εταιρείας έκαναν λες και είχαν χάσει λεφτά από την τσέπη τους-περίεργα πλάσματα αυτοί οι άνθρωποι και η Άνωση δεν ευτύχισε ποτέ στη συγκεκριμένη θέση, με μοναδική εξαίρεση αυτόν που βρισκόταν στη θέση όταν έφυγα (ένας άνθρωπος που έκανε τα πάντα με χαρτί και μολύβι. (...)
Το μεγαλύτερο φάουλ κατά τη γνώμη μου ήταν η μετακόμιση από τη Μωρεάς στον Πήγασο «για να μη πληρώνουμε τσάμπα λεφτά σε νοίκια». Ήταν η εποχή που η εταιρεία έχασε την όποια μοναδικότητα της είχε απομείνει. Καταλάβαμε όλοι πως τα πράγματα άλλαξαν όταν μια μέρα ακούσαμε τον γενικό οικονομικό δερβέναγα να ουρλιάζει ‘απολύεσαι’ σαν κακό σκυλί σε κάποιον που τόλμησε να ολοκληρώσει ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα και να καθυστερήσει μερικά λεπτά να παρουσιαστεί στο γραφείο του που τον είχε ζητήσει.
- απόσπασμα από εκτενές βιωματικό ρεπορτάζ του Μανώλη Κιλισμανή στο viewtag.gr (ολόκληρο ΕΔΩ)