Κάποτε, στην εποχή του σιδήρου, είχαμε το άβατο του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Μην εγγίζετε όσα ανήκουν στο έθνος των εθνικοφρόνων. Και όποιον έκριναν ότι άγγιζε -Ασπίδα, ζάχαρη στα φορτηγά του Έβρου, κομμουνιστική προπαγάνδα στις μονάδες, άλφα δύο και τα σκυλιά δεμένα- τον έτρωγε το μαύρο φίδι. Γκντουπ-γκντουπ. Έτσι ένα σύνδρομο καταδίωξης το αποκτήσαμε. Με αποτέλεσμα να ακούμε διάκριση των εξουσιών και να εισπράττουμε εξουσία των διακρίσεων. Με τους άβατους να αποφασίζουν και να διατάζουν. Και τα μιάσματα να πειθαρχούν. Σιωπηλώς. Απαραιτήτως, σιωπηλώς. Διότι όποιος έβγαζε τη γλώσσα λίγο παραέξω του την έκοβαν. Η γλώσσα ήταν ο μεγάλος εχθρός του έθνους, της δημοκρατίας, και της ομαλότητας.
Η γλώσσα. Όχι ο ΙΔΕΑ, οι συνωμότες, το σκοτεινό παρασκήνιο, οι φάκελοι, οι αποφάσεις που δίχαζαν και ξέσκιζαν, οι διακρίσεις και οι ανακρίσεις. Αλλά η γλώσσα. Κι έτσι, όταν βλέπω να εγκαλούνται, να στιγματίζονται, να διασύρονται ως ανεύθυνοι, συκοφάντες, και εχθροί του λαού, εκλεγμένοι από τον λαό υπουργοί, λόγω γλώσσας. Όταν βλέπω έννοιες όπως διαφάνεια και εντιμότητα να φυλακίζονται σε εισαγωγικά αν αναφέρονται στο πολιτικό προσωπικό. Όταν βλέπω τη σιδερένια απαίτηση να μένουν στο απυρόβλητο κάθε κριτικής αποφάσεις που επηρεάζουν τους πολίτες, και συνταγματικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές εξουσίες, ευνοώντας τους ευνοημένους, και τσαλαπατώντας τους τσαλαπατημένους. Τότε, ναι. Τρομάζω.
Αναρωτιέμαι, όμως, αν η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων μάς αναγνωρίζει τουλάχιστον το δικαίωμα να τη φοβόμαστε. Να φοβόμαστε αυτούς κι αυτά που κρύβονται πίσω από τις σιδερένιες ανακοινώσεις της. Να τρομάζουμε στον ήχο που έρχεται από το άβατό της: Γκντουπ - γκντουπ...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)
