Tώρα τελευταία κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει και τόσο καλά στο κραταιό βασίλειο της Σοσιαλμεντίας με τους πάνω από 2 δισ. εγγεγραμμένους υπηκόους σήμερα διεθνώς.
Κόπωση, βάλτωμα, overdose πληροφόρησης που συχνά αποδεικνύεται παραπληροφόρηση, ψευδαίσθηση ελευθερίας, αίσθηση ότι βλέπεις καθημερινά το ίδιο βαρετό και προβλέψιμο, ακόμα και στις εξάρσεις του, έργο.
Υπερτροφικά εγώ λιμασμένα για πόζες και likes, ακόλουθοι-πρόβατα, τρολ ολούθε, δημαγωγία, ακατάσχετη πολυλογία κι ένας διαρκής ψυχαναγκασμός να υπενθυμίζεις την παρουσία σου. Δημοσιοσχετίστικες νοοτροπίες, διαφημίσεις που πολλαπλασιάζονται ενοχλητικά, άπειρος.. χαμένος χρόνος στο online «χάζεμα», ειδικά αν τον υπολογίσεις προσθετικά, περίκλειστες κλίκες και σέχτες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Καθημερινές επαναστάσεις του καναπέ, τοξικότητα, άμβλυνση κριτηρίων, μαζικός εθισμός σε μια εικονική, μην ξεχνιόμαστε, πραγματικότητα, λογοκρισία και αυτολογοκρισία, θηριώδης αλαζονεία, υστερία, χυδαιότητα, κυβερνομπούλινγκ, θυμός και μίσος – πολύ μίσος.
Αρκετοί χαρακτηρίζουν τα κοινωνικά δίκτυα σύγχρονο Φόρουμ και σε κάποιο βαθμό, ναι, είναι. Όμως, στην Αρχαία Αγορά, εκτός από τη ρητορική ή/και δημαγωγική δεινότητα, μέτραγε και η φυσική παρουσία, αναλάμβανες δηλαδή αυτοπροσώπως την ευθύνη των λόγων και των πράξεών σου, δεν κρυβόσουν πίσω από κάποιο άβαταρ που μπορεί να μην έχει καν το πραγματικό σου όνομα.
- απόσπασμα από έρευνα του Θοδωρή Αντωνόπουλου για τα social media στην lifo